ใครชอบ ดมเสื้อแฟน ยกมือขึ้น! การดมกลิ่นเสื้อของคนที่เรารักลดความเครียดได้

ใครที่ชอบ ดมเสื้อแฟน ยกมือขึ้น! เพราะตอนนี้มีงานวิจัยเรื่อง Olfactory cues from romantic partners and strangers influence women’s responses to stress. ของคุณ Hofer เปิดเผยว่า การสวมเสื้อผ้าของคนที่เรารัก หรือการนอนบนเตียงบนที่คนรักของเราชอบนอนบ่อยๆ จะช่วยคลายเครียดให้เราได้ เพราะกลิ่นของคนที่เรารักจะช่วยให้เรารู้สึกผ่อนคลาย แม้ในเวลาที่คนรักไม่อยู่ด้วย

การทดลองเริ่มต้นจากการรับสมัครอาสาสมัครเป็นคู่รักชายหญิง ทั้งหมด 96 คน แล้วลองให้ผู้ชายสวมเสื้อผ้าซักใหม่เป็นเวลา 24 ชั่วโมง โดยที่ไม่ใช้ผลิตภัณฑ์ดับกลิ่นกาย ไม่ใช้น้ำหอม ไม่สูบบุหรี่ หรือรับประทานอาหารที่ส่งผลต่อกลิ่นกายตามธรรมชาติของเขา ก่อนที่เสื้อตัวนั้นจะถูกนำมาเก็บรักษาอย่างดี เพื่อเก็บรักษากลิ่นเอาไว้

หลังจากนั้นผู้หญิงจะถูกแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม เพื่อรับการทดสอบให้ดมเสื้อ ได้แก่ คนที่ดมเสื้อใหม่ที่ยังไม่ถูกสวมใส่ คนที่ดมเสื้อที่คนรักของตัวเองใส่ และ คนที่ดมเสื้อที่คนแปลกหน้าใส่ ก่อนที่จะให้ลองสัมภาษณ์งาน และทำโจทย์คณิตศาสตร์ยากๆ ที่ถูกออกแบบมาเพื่อสร้างความเครียดให้เพิ่มสูงขึ้น หลั่ง cortisol ซึ่งเป็นฮอร์โมนความเครียดเพิ่มสูงขึ้น

ผู้หญิงที่ได้ดมเสื้อของคนรักของตัวเองจะรู้สึกเครียดน้อยกว่าผู้หญิงอีก 2 กลุ่ม และหลังจากที่ทดสอบสัมภาษณ์งาน และลองทำโจทย์ยากๆ แล้ว คนที่จดจำกลิ่นของคนรักตัวเองได้จะมีปริมาณ cortisol ที่น้อยกว่าผู้หญิงในกลุ่มอื่นๆ

นอกจากนี้ยังพบว่า ผู้หญิงที่ดมเสื้อของคนแปลกหน้า จะมีความเครียดที่สูงขึ้น ทั้งก่อนและหลังการทดสอบ เนื่องจากมนุษย์เราถูกพัมนาขึ้นมาให้กลัวคนแปลกหน้า โดยเฉพาะผู้ชายแปลกหน้าจึงเป็นไปได้ที่กลิ่นของผู้ชายที่ไม่คุ้นเคย จะกระตุ้นให้เราเกิดความรู้สึกเตรียมพร้อมต่อสู้ หรือเตรียมป้องกันตัวเองขึ้นมาได้

หลังจากนั้น คุณ Hofer จึงลองทดสอบเช่นนี้จากผู้ชายดูบ้าง และพบว่า ผู้ชายมักจะไม่นำเสื้อผ้าของคนรักของตัวเองมาสวมใส่ แต่เขามักจะรู้สึกดีเวลาที่ได้นอนบนเตียงฝั่งเดียวกับคนที่เขารัก หรือการได้ดมกลิ่นสิ่งของที่เป็นของคนรัก เหมือนเวลาที่ผู้ชายชอบดมกลิ่นเส้นผมของผู้หญิงเวลาที่ยืนอยู่ด้วยกัน เป็นต้น

หลังจากนี้ยังมีอีกหลายอย่างที่คุณ Hofer สนใจศึกษาเพิ่มเติม เช่น กลิ่นของผลิตภัณฑ์ต่างๆ ที่คนรักใช้ เช่น แชมพู น้ำหอม หรือบอดี้สเปรย์นั้นมีผลต่อการลดความเครียดหรือไม่

เขียนโดย: พิระดา ธรรมวีระพงษ์ (แอม)
Author: Pirada Tumweerapong (Amm)