ขอบคุณความลำบากที่ทำให้มีทุกวันนี้จนเป็น เฮียนพ ธุรกิจหมูปิ้ง ร้อยล้าน

ไม่ว่าประกอบอาชีพอะไร หากตั้งใจจริงก็สามารถประสบความสำเร็จได้เช่นกัน เหมือนเรื่องราวของเฮียนพ เจ้าของ ธุรกิจหมูปิ้ง ร้อยล้าน

เฮียนพ - ชวพจน์ ชูหิรัญ เจ้าของธุรกิจ “หมูนุ่มเฮียนพ” ผู้ฝ่าฟันอุปสรรคความยากจน เริ่มต้นธุรกิจจากศูนย์จนกลายมาเป็นหมูปิ้งร้อยล้าน

เฮียนพเกิดและเติบโตที่อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์มีพี่น้อง 4 คน พ่อเสียตั้งแต่อายุ 11 ปี แม่เป็นเสาหลักเพียงคนเดียวของครอบครัว เมื่อรายได้ของครอบครัวไม่พอกับรายจ่าย เขาจึงได้เรียนแค่ชั้น ม.3 และต้องออกมารับจ้างทาสีตามไซต์ก่อสร้างเพื่อหาเลี้ยงปากท้อง

เฮียนพ - ชวพจน์ ชูหิรัญ เจ้าของธุรกิจหมูปิ้งร้อยล้าน

ปี พ.ศ. 2533 บริษัทญี่ปุ่นในนิคมอุตสาหกรรมบางกระดีเปิดรับพนักงานที่จบ ม.3 เขาจึงไปสมัครทำงานฝ่ายผลิตเครื่องปรับอากาศ ได้ค่าแรงวันละ 73 บาท และตั้งใจว่าจะทำที่นี่ไปเรื่อย ๆ เพราะไม่มีความรู้ความสามารถพอจะทำงานอย่างอื่น ต่อมาเกิดวิกฤติต้มยำกุ้งในปี พ.ศ. 2540 เขาต้องตกงาน เพราะบริษัทถูกยึดไป

เขาพยายามไปสมัครงานที่อื่น แต่ไม่มีใครรับเนื่องจากอายุมากแล้ว โชคยังดีที่มีรถเก๋งเก่า ๆ 1 คัน จึงนำมาวิ่งขายของเขาลองขายมาทุกอย่าง ทั้งต้นไม้มงคล เสื้อผ้า ถุงเท้าเคยไปเรียนทำน้ำยาล้างจานที่เปิดสอนใต้ทางด่วน แล้วนำมาทำขาย แต่ก็ไม่มีใครซื้อ พอเปลี่ยนมาขับแท็กซี่ก็ไม่มีผู้โดยสาร สุดท้ายจึงต้องทำงานเป็นยามรักษาความปลอดภัย

แม้จะมีงานทำ แต่รายได้จากการเป็นยามในแต่ละวันแทบไม่เหลือ มิหนำซ้ำยังโดนยึดบ้านเพราะไม่มีเงินส่ง จึงต้องไปอาศัยน้องสาวที่ขายอาหารตามสั่งอยู่ที่สถานีตำรวจปากเกร็ด ช่วงนั้นเขาไม่มีรายได้อะไร หัวหน้าวินมอเตอร์ไซค์สงสารจึงให้เสื้อวินมา 1 ตัว เขาขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวสถานีตำรวจและโรงเรียนหอวัง นนทบุรี ซึ่งทำให้มีรายได้พอสมควร จนคิดจะยึดเป็นอาชีพตลอดไป

ไม่นานหลังจากนั้นเขาพบจุดเปลี่ยนในชีวิต เมื่อสามีของน้องสาวคนเล็กเสียชีวิต น้องสาวไม่มีรายได้ จึงขอสูตรหมูปิ้งจากชมรมแม่บ้านที่สถานีตำรวจมาทำขาย ขายได้ประมาณ3 - 4 เดือน เริ่มทำคนเดียวไม่ทัน จึงชวนให้เขามาช่วยหมักหมู ส่วนตนเองเป็นคนไปขาย

ช่วงแรกเขายังคงทั้งขี่มอเตอร์ไซค์วินและหมักหมูไปพร้อม ๆ กัน จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนมาติดต่อซื้อหมูปิ้งวันละ1,000 ไม้ จากปกติหมักและเสียบหมูได้วันละ 400 - 500 ไม้หลังจากส่งหมูปิ้งให้ลูกค้าได้ประมาณ 1 สัปดาห์ ได้กำไรก้อนแรก 4,000 บาท จึงคิดเพิ่มช่องทางการขายเพื่อให้มีรายได้มากกว่าเดิม โดยขายทั้งเนื้อหมูหมักและหมูเสียบไม้

ปี พ.ศ. 2554 เกิดวิกฤติน้ำท่วม ร้านส่งหมูปิ้งเจ้าอื่น ๆปิดตัวลง แต่เขาตัดสินใจว่าจะทำต่อ วิกฤติในครั้งนั้นจึงกลายเป็นโอกาส เนื่องจากลูกค้าของเจ้าอื่น ๆ เปลี่ยนมาสั่งหมูจากเขาแทน จึงทำให้ขายดีมาก ช่วงนั้นได้เงินมาเท่าไหร่ก็นำไปฝากธนาคาร โดยไม่ได้เช็กยอดเงินในบัญชี รู้แค่เพียงว่ายอดขายวันละเป็นหลักแสน เมื่อน้ำลดปรากฏว่ามีเงินอยู่ในบัญชีกว่า 3 ล้านบาท นับเป็นเงินล้านก้อนแรกในชีวิต แต่เขายังคงอาศัยอยู่กับน้องสาวที่สถานีตำรวจปากเกร็ดเช่นเดิม

ต่อมาทางสถานีตำรวจขอเวนคืนที่ เขาจึงนำเงินทั้งหมดไปซื้อที่ดินและสร้างโรงงาน เพราะฝันไปไกลแล้วว่าต้องมีโรงงานที่มีมาตรฐานและมี อย.อยู่บนฉลากสินค้า ทั้งที่ไม่มีใครในครอบครัวเห็นด้วย เพราะคิดว่าลงทุนมากไปเหมือนขี่ช้างจับตั๊กแตน

ปรากฏว่าธุรกิจของเขาเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จนมียอดขายวันละประมาณแสนไม้ เขาจึงจ้างลูกน้องที่เป็นแรงงานต่างด้าวอย่างถูกฎหมายมาเสียบหมูที่โรงงาน โดยไม่เอารัดเอาเปรียบเรื่องค่าแรง เขามีความสุขที่ได้เห็นลูกน้องส่งเงินก้อนโตกลับบ้าน มีโทรศัพท์มือถือใช้ มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

“ความสุขของเฮียไม่ได้อยู่ที่ยอดขาย แต่อยู่ที่ได้สร้างงาน ได้ทำให้คนมีความหวัง มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ทั้งลูกน้องและลูกค้า”

อาชีพขายส่งหมูปิ้งที่ใครหลายคนอาจมองว่าต่ำต้อยแต่สามารถสร้างอาชีพ สร้างรายได้ และต่อชีวิตให้อีกหลาย ๆ คนได้ลืมตาอ้าปาก ลูกค้าบางรายที่รับหมูจากเขาไปปิ้งขายสามารถปลดหนี้ ส่งลูกเรียนจนจบ มีเงินมาผ่อนบ้านผ่อนรถ มีชีวิตที่ดีขึ้น สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ทำให้เขาภูมิใจมากที่สุดในชีวิต