มองชีวิตบน “หลังคาโลก” ผ่านเลนส์
ผมเป็นคนชอบถ่ายรูป เพราะการลั่นชัตเตอร์แต่ละครั้งหมายถึงการบันทึกอารมณ์ ณ วินาทีนั้น ๆ ไว้ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นอดีตในวินาทีถัดมา…แต่ผมก็ยังไม่เคยถ่ายรูปอย่างจริงจังเสียทีจนกระทั่งหลายปีก่อน ผมมีโอกาสได้ไปทํางานที่ “ทิเบต” ดินแดนที่ผมใฝ่ฝันจะเดินทางไปเยือนให้ได้สักครั้งในชีวิต
ครั้งนั้นนอกจากผมจะได้เที่ยวแบบลุยๆ อย่างที่ชอบแล้ว ผมยังได้กลับมาถ่ายรูปอีกครั้ง และได้เรียนรู้ประสบการณ์สําคัญจากการใช้ชีวิตแบบทิเบตในทํานองที่ว่า “ไม่มีอะไรฟรี แม้แต่การถ่ายรูป” ซึ่งแรกๆ ผมยังไม่เข้าใจ คิดว่าเด็กที่ผมถ่ายรูปเขามาขอเงินแบบไร้เหตุผล ผมจึงนิ่งเฉย เพราะกลัวว่าหากให้ก็เท่ากับเป็นการส่งเสริม รวมทั้งเด็กผู้ชายในรูปนี้ด้วยเช่นกัน เขาเป็นคนคนแรกที่ผมขอถ่ายภาพ…แต่ผมไม่ได้ให้เงินเขาเลย
วันต่อๆ มาจากการสังเกตและเก็บความรู้จากไกด์ท้องถิ่นทําให้ผมเริ่มเข้าใจชาวทิเบตมากยิ่งขึ้นว่า ถึงแม้เขาจะ “จนด้วยทรัพย์สิน” แต่กลับ “ร่ำรวยด้วยศรัทธา” เพราะสาเหตุที่พวกเขายอมทําทุกอย่างให้ได้เงินมา ก็เพื่อจะรวบรวมไว้ใช้ในการเดินทางไปสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่พระราชวังโปตาลา กรุงลาซา ให้ได้สักครั้งในชีวิต
เมื่อเข้าใจได้ดังนั้น แววตาของเด็กน้อยคนนั้นก็ลอยเข้ามาในความคิดผมทันที พร้อมๆกับความรู้สึกผิดและละอายใจที่ผมจําได้ขึ้นใจมาจนวันนี้ว่า “อย่าด่วนตัดสินคนจากภายนอก”
ผมจะเป็นเจ้านายที่ดี
พี่กล้วย (คุณกิตติ แจ้งวัฒนะ) เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนวชิราวุธฯ ซึ่งผมชวนมาทําบริษัทด้วยกันเพราะประทับใจในแนวคิดนอกกรอบที่พี่กล้วยชอบทําอะไรแตกต่างจากคนอื่น แต่เป็นความคิดสุดยอดที่เรามักมองข้ามไป
เมื่อมาทํางานด้วยกัน พี่กล้วยมีส่วนสําคัญในการเปลี่ยนทัศนคติ มุมมอง วิธีการทํางานให้ผมหลายอย่าง เช่น ผมเคยมีความคิดว่าจะเปลี่ยนเวลาเข้างานของน้องๆ พนักงานให้เร็วขึ้นจากเดิมสิบโมงเช้าเป็นเก้าโมงเช้า เพื่อจะได้มีเวลาทํางานภาคเช้าเท่ากับที่อื่นๆ…ทั้งๆ ที่ตัวผมเองเป็นคนเข้าที่ทํางานไม่ค่อยเป็นเวลา
พี่กล้วยก็ไม่ว่าอะไรกับแนวคิดนี้ แต่ถามกลับมาสั้นๆ ให้ได้คิดแค่ว่า “แล้วตัวอู๋เองทําได้เหรอ”
นั่นเป็นเพราะพี่กล้วยต้องการให้เห็นว่า “ถ้าจะเป็นนายคนให้ลูกน้องรักและนับถือ คุณต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้เขาก่อน เพราะถ้าตัวเราเองยังทําไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ใจลูกน้องไป”
แม้ทุกวันนี้อู๋อาจยังเดินทางไปไม่ถึง “จุดกึ่งกลางของชีวิต” แต่อู๋ก็ภูมิใจที่อย่างน้อยเขาได้พยายามทําแต่ความดี ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร และมีความสุขกับทุกๆวัน…แค่นั้นก็พอแล้ว
ที่มา นิตยสาร Secret ฉบับที่ 20
เรื่อง วรลักษณ์ ผ่องสุขสวัสดิ์
ภาพ อนุพงศ์ เจริญมิตร
บทความน่าสนใจ
ความสุขอันเรียบง่ายแต่ลุ่มลึกของ อู๋-ธนากร โปษยานนท์
อุ้ม สิริยากร พุกกะเวส “วันนี้ฉันคือ ผู้ปรารถนานิพพาน”
