Let’s Give มาเป็น “ผู้ให้” กันเถอะ – ต่าย – นัฐฐพนท์ ลียะวณิช

Let’s Give มาเป็น “ผู้ให้” กันเถอะ – ต่าย – นัฐฐพนท์ ลียะวณิช

     แม้แสงแดดในวันนี้จะร้อนแรงแค่ไหน แต่กลุ่มคนเล็กๆ ที่เรียกตัวเองว่า “เดอะกิฟเวอร์” (The Giver)ก็ยังคงมุ่งมั่นลุยเลนลงไปปลูกต้นโกงกางพร้อมด้วยรอยยิ้ม… ภายใต้การนำของเดอะกิฟเวอร์ตัวพ่อ ต่าย – นัฐฐพนท์ ลียะวณิช 

 

     ผมเชื่อว่า  “ความดีเป็นเรื่องง่าย ๆ  ที่ใคร ๆ ก็ทำได้ครับ  อยู่ที่ตัวคุณว่าจะทำหรือเปล่าเท่านั้นเอง ความดีที่ผมว่านี้สามารถทำได้ทุกวินาที  ทำได้หลากหลายรูปแบบ  ทำได้ทุกที่ โดยไม่จำเป็นต้องเสียเงินด้วยซ้ำ”

 

     อย่างกิจกรรมการปลูกป่าชายเลนที่โครงการวิจัยและพัฒนาสิ่งแวดล้อมแหลมผักเบี้ยอันเนื่องมาจากพระราชดำริ จังหวัดเพชรบุรี ที่ผมพาบรรดาจิตอาสา หรือเดอะกิฟเวอร์มาลุยกันวันนี้ ก็เป็นอีกหนึ่งการให้เหมือนกัน เพียงแค่คุณสละเวลา ทนแดดร้อน ๆ หน่อย และลงแรงลุยเลนลงไปปลูกต้นไม้คนละต้นสองต้น 

 

     เพียงเท่านี้ผมก็เชื่อว่า ถ้าเราช่วยกันอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ไม่หยุด ไม่นานเราก็จะคืนบ้านให้สัตว์น้ำนานาชนิด คืนระบบกรองน้ำเสียให้ผืนน้ำ และคืนแนวปราการธรรมชาติให้ชายฝั่งได้สำเร็จ  

 

     ย้อนหลังกลับไปสมัยก่อน ผมก็เหมือนหลาย ๆ คนที่มองหาความสำเร็จไม่มีที่สิ้นสุด  ดีแค่ไหนก็ไม่พอ ต้องเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่พอวันหนึ่งที่ผมได้เห็นคนที่เขามีน้อยกว่าเรา ลำบากกว่าเรา มันทำให้ผมรู้เลยว่า    

 

     “จริง ๆ แล้วชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมาก  แค่มีข้าวกิน  มีที่อยู่  ก็พอแล้ว”

 

     ยิ่งพอได้เห็นคนที่เสียสละหลาย ๆ อย่างเพื่อส่วนรวมโดยไม่คิดถึงตัวเอง ก็ทำให้ผมเริ่มนำสิ่งเหล่านี้มาบาลานซ์ (ปรับสมดุล) กับชีวิตยุ่ง ๆ ของผมได้ คือ แทนที่จะวิ่งหาความสำเร็จอย่างที่เคย  ก็ลองหยุดซะแล้วหันมา ‘ให้’ มา ‘ช่วยเหลือ’ คนรอบ ๆ ตัวหรือคนในสังคมบ้างดีกว่า ทำเท่าที่ทำได้ ทำเท่าที่มีความสุข

 

     ปี 2553 พอมีโอกาสได้ทำรายการทีวีของตัวเอง ผมจึงคิดคอนเซ็ปต์รายการ “เดอะกิฟวิ่ง” (The Giving) ขึ้นมาเพื่อนำเสนอเรื่องราวดี ๆ ของการช่วยเหลือสังคมในรูปแบบต่าง ๆ ความตั้งใจหลักก็คือชวน เพื่อนดาราและจิตอาสามาร่วมกันปฏิบัติภารกิจเพื่อช่วยเหลือสังคมในหลากหลายรูปแบบ เริ่มตั้งแต่เทปแรกที่เราซื้อของใช้และอาหารไปเลี้ยงหมาจรจัดที่มูลนิธิบ้านแสงตะวัน พาลุง ๆ ป้า ๆ จากบ้านพักคนชราไปเที่ยวดอยตุง จังหวัดเชียงราย สร้างสนามกีฬาให้เด็กบนดอยที่อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่

 

     จริง ๆ แล้วผมประทับใจตั้งแต่ภารกิจแรกเลยนะ แต่ถ้าถามว่าภารกิจไหนที่ประทับใจสุด ๆ ก็คือ ครั้งที่ผมพาน้อง ๆ 40 คนจากอำเภอกัลยาณิวัฒนาไปทะเล ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตของพวกเขาครับ

 

     แรกทีเดียวเราก็สอบถามน้อง ๆ ว่า อยากได้อะไรเพิ่มเติมไหม ความหมายก็คือ อุปกรณ์การเรียน เสื้อผ้า ฯลฯ แต่น้อง ๆ กลับพร้อมใจกันตอบว่า “อยากเห็นทะเล เพราะตั้งแต่เกิดมาเคยเห็นทะเลแต่ในหนังสือ”

 

     ผมและทีมงานจึงตกลงพาน้อง ๆ ไปภูเก็ตในอีกสัปดาห์ต่อมา แต่พอเริ่มเดินทาง ลงจากดอยได้ไม่เท่าไร ปัญหาแรกก็เกิด เมื่อน้อง ๆ เริ่มเมารถ อาเจียนกันตลอดทาง โอ้กอ้ากกันไป คิดดูสิครับว่า เด็กเล็ก ๆ อายุไม่ถึงสิบขวบแทนที่จะได้เฮฮาสนุกสนาน แต่กลับต้องมานั่งสะลึมสะลือ บางคนก็นั่งหลับตาไปตลอดทาง มันน่าสงสารขนาดไหน

 

     ใจผมก็เริ่มคิดว่า  “นี่เราทำบุญหรือทำบาปเนี่ย พาน้อง ๆ มาทรมานหรือเปล่า จะไหวกันไหม”

 

     นี่แค่เริ่มต้นเดินทางเท่านี้นครับ เพราะพอถึงเมืองเชียงใหม่ปั๊บ เราก็พาน้อง ๆ ขึ้นเครื่องบินต่อเพื่อบินตรงไปภูเก็ตทันที และพอถึงภูเก็ต น้อง ๆ ก็ต้องต่อรถบัสไปทะเลเลย เรียกว่าเดินทางรวดเดียวจบ เพราะทุกอย่างลงตารางไว้หมดแล้ว

 

     ในที่สุดเมื่อรถบัสของเราจอดลงที่ริมทะเล ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าก็ทำให้ความรู้สึกผิดที่มีมาตลอดการเดินทางหายไปหมด เพราะทันทีที่ประตูรถบัสเปิดออก น้อง ๆ 40 คนต่างก็วิ่งกรูกันไปที่ทะเล วักน้ำทะเลเล่น ลองชิมน้ำทะเลกันสนุกสนาน นั่นหมายถึงว่า ตอนนี้ความเหนื่อย ความลำบากที่น้อง ๆ มีมาตลอดการเดินทางนั้นได้ถูกความตื่นเต้น ความดีใจ และความสุข “กลบ” ไปหมดแล้ว

 

     การมอบความสุขให้แก่น้อง ๆ ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ เพราะคืนนั้นผมพาน้อง ๆ ไปดูโชว์ที่ภูเก็ตแฟนตาซีต่อ ก่อนจะกลับมาส่งเขาเข้าห้องนอน พอเปิดห้องเข้าไปปุ๊บ บนเตียงทุก ๆ เตียงจะมีกล่องของขวัญวางรอให้เจ้าของเตียงมาเปิดดูเป็นอันปิดท้ายทริปนี้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

    น้อง ๆ ได้เที่ยวทะเล ดูโชว์ และได้ของขวัญก่อนนอน ยิ้มกันไม่หยุด ผมและทีมงานก็เหมือนกัน ทุกคนต่างมีความสุขกันถ้วนหน้า  หายเหนื่อย หายกังวลโดยสิ้นเชิง

 

     ทุกภารกิจที่ผมทำไม่ใช่แค่การมอบความสุขเท่านั้น แต่ผมอยากให้สิ่งที่ผมทำเป็นแรงผลักดันให้ทุกคนได้เป็น “ผู้ให้”  ต่อไปเรื่อย ๆ  ผมเชื่อว่า ถ้าทุกคนรู้จักการให้ การช่วยเหลือกัน ในอนาคตข้างหน้าสังคมก็จะมีแต่เรื่องดี ๆ  มีแต่คนดี ๆ ครับ

 

     “ทำความดีกันเถอะ แล้วจะรู้ว่าความดีเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่ใคร ๆ ก็ทำได้ครับ” 

 

 

 

คอลัมน์ One Fine Day

นิตยสาร Secret ฉบับวันที่ 10 กรกฎาคม 2556

เรื่อง วรลักษณ์ ผ่องสุขสวัสดิ์

ภาพ สรยุทธ พุ่มภักดี


บทความน่าสนใจอื่นๆ

ความสุขจากคำขอบคุณ บทความที่คนกำลังเหนื่อยล้าจากการทำงานควรอ่าน

สวนโมกข์กรุงเทพ ขอเชิญชวนจิตอาสาทำบุญด้วยงานศิลปะ กับ 3 กิจกรรมตามใจชอบ

พรปีใหม่ จาก พระอาจารย์นวลจันทร์ กิตติปัญโญ มอบให้แด่ผู้อ่านซีเคร็ตทุกท่าน

© COPYRIGHT 2024 Amarin Corporations Public Company Limited.