“ทาร์ซานในป่าใหญ่” ฝันวัยเยาว์ที่เป็นจริงของชายชื่อกฤษณะ

ทาร์ซานในป่าใหญ่

ตอนเด็ก ๆ คุณเคยฝันอยากเป็นอะไรครับหมอ  ทหาร  ตำรวจ  ครู  นักธุรกิจ  หรือเป็นนางพยาบาล…ส่วนผม (กฤษณะ  พรหมรักษา) มีความฝันแสนบรรเจิดว่า “อยากเป็นทาร์ซานในป่าใหญ่”

เวลาล่วงผ่านไปสามสิบปี  ขณะที่ความฝันในวัยเยาว์ของผมก็จางหายตามไปด้วย  เพราะที่จริงแล้วอาชีพของผมไม่ได้ใกล้เคียงกับการเป็นทาร์ซานเจ้าป่าแต่อย่างใด  ผมเป็นเพียงพนักงานประจำที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อแก่งแย่งแข่งขันกับคนอื่น  แล้วรอรับรางวัลเป็นเงิน (ปึกบาง ๆ) ทุกสิ้นเดือนเท่านั้น  ท่ามกลางการใช้ชีวิตที่ซ้ำซากเหมือนหนูถีบจักร  ผมเกิดคำถามในใจว่า “ผมต้องการวิถีชีวิตแบบนี้จริง ๆ หรือ!”

“ไม่!”  ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองตะโกนก้อง  พร้อมกับคิดหาทางออกจากกรงใบนี้ให้เร็วที่สุด  จู่ ๆ ความฝันในวัยเยาว์ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง  ภาพของตัวการ์ตูนทาร์ซานที่ห้อยโหนโจนทะยานอยู่ท่ามกลางป่าใหญ่ทำให้ผมยิ้มกว้างออกมาได้  คงถึงเวลาที่ผมจะต้องออกตามความฝันเสียที

ผมตัดสินใจลางานหนึ่งสัปดาห์  เก็บเสื้อผ้า  ถุงนอน  และอุปกรณ์เดินป่าใส่กระเป๋าใบเขื่อง  พร้อมหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น  แล้วขับรถมุ่งตรงไปยังป่าใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่สถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักผมเลยแม้แต่คนเดียว

3

 

หลังจอดรถที่ตีนเขาแห่งหนึ่ง  ผมก็ขนสัมภาระทั้งหมดขึ้นหลังแล้วเดินลึกเข้าไปในป่า  ด้วยทักษะการเดินป่าที่พอมีอยู่บ้าง  ทำให้ผมพบพื้นที่ที่เหมาะกับการตั้งแคมป์  หลังจากเดินสำรวจจนแน่ใจว่าพื้นที่แถบนี้คงไม่มีสัตว์อันตรายอาศัยอยู่  ผมก็เกิดความอบอุ่นใจอย่างประหลาด  ทั้งที่ไม่เคยรู้จักป่าผืนนี้มาก่อน  แต่คืนนั้นผมกลับนอนหลับอย่างเต็มอิ่มและรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

รุ่งเช้าผมออกเดินสำรวจลึกเข้าไปในป่า  จนได้พบหมู่บ้านเล็ก ๆ ของชาวเขา  พวกเขาดูแลผมอย่างอบอุ่นและเป็นมิตร  พร้อมกับเชื้อเชิญให้ผมไปดูต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาภาคภูมิใจ  ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านเท่าไรนัก

ทันทีที่เห็น  ผมถึงกับตาลุกวาวและตกหลุมรักต้นไม้ต้นนี้ทันที  มันเป็นต้นไทรขนาดใหญ่  คาดว่าอายุคงจะร่วมร้อยปี…แผ่กิ่งก้านสาขาราวกับว่ากำลังโอบกอดโลกทั้งใบ  อาการตื่นเต้นของผมคงทำให้หัวหน้าชาวเขาประทับใจไม่น้อย  เพราะทันทีที่ผมเอ่ยปากขอมาอยู่ที่นี่  เขาก็ตอบรับทันทีด้วยความเต็มอกเต็มใจ  ทั้งยังอาสาช่วยผมปลูกกระต๊อบหลังเล็ก ๆ ข้างต้นไทรด้วย  ผมกล่าวขอบคุณเขาหลายสิบครั้งพร้อมทั้งให้สัญญาว่าจะดูแลรักษาต้นไม้ต้นนี้เท่าชีวิตจากนั้นผมก็รีบขับรถกลับกรุงเทพฯเพื่อลาออกจากบริษัท  พร้อมขนย้ายของใช้ที่จำเป็นมาอยู่ที่นี่ด้วยหัวใจที่พองโตและมีความสุขที่สุด!

ผมอยู่ป่าจนกลายเป็นทาร์ซานสมใจ  ต่างกันตรงที่ผมยังแต่งตัวปกติ  ไม่ได้นุ่งน้อยห่มน้อยเหมือนตัวการ์ตูนเท่านั้น  ชาวเขาเปิดใจยอมรับผมเป็นสมาชิกในครอบครัวผมช่วยพวกเขาสร้างถนนตัดผ่านหมู่บ้าน  สร้างโรงเรียนสำหรับลูกหลาน  สร้างวัด  รวมถึงให้ความช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่ผมจะช่วยได้อย่างเต็มความสามารถ  ในขณะเดียวกันชาวบ้านก็ไม่ตัดไม้ไม่ถางป่า  และไม่ล่าสัตว์ตามที่ผมขอร้องด้วยเช่นกัน

 

2

ทุกวันนี้ผมเปิดร้านกาแฟและรีสอร์ตเล็ก ๆ โอบรอบต้นไม้ใหญ่โดยมีความหวังว่าความสวยงามตามธรรมชาติของที่นี่จะช่วยสร้างจิตสำนึกให้ชาวบ้านและคนทั่วไปเกิดความหวงแหนธรรมชาติที่มีอยู่ได้บ้าง

ผมคงไม่มีทางรู้ว่าทาร์ซานตัวจริงเขามีความสุขกับชีวิตในป่าเพียงไร  แต่ผมรู้ใจของตัวเองดีว่า  ทุกวินาทีที่ได้อยู่ที่นี่ ผมมีความสุข และจะดูแลป่าผืนนี้ไปตราบจนชั่วชีวิต…

 

เรื่อง กฤษณะ  พรหมรักษา เรียบเรียง ชลธิชา  แสงใสแก้ว ภาพ วรวุฒิ  วิชาธร

Posted in MIND
BACK
TO TOP
A Cuisine
Writer

© COPYRIGHT 2024 Amarin Corporations Public Company Limited.