อาณัติ มานพ บัณฑิตหนุ่มใจเพชร ฝ่าฟันจนจบนิติศาสตร์ ม.รามสู่เนติบัณฑิต
สมาชิกเว็บไซค์พันทิพท่านหนึ่งใช้ชื่อว่า “thidaratnan” ตั้งกระทู้เรื่องราวของบัณฑิตหนุ่ม คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหงคนหนึ่งโดยอิงจาก www.trueid.net บัณฑิตหนุ่มคนนี้ก็คือคุณ อาณัติ มานพ นิติศาสตรบัณฑิตรุ่นที่ 40 ซึ่งเรื่องราวของเขาเป็นอีกหนึ่งตัวอย่างของผู้ที่มีใจมุ่งมั่นและความเพียรพยายามจนกระทั่งประสบความสำเร็จในชีวิต
คุณอาณัติเล่าเรื่องชีวิตของเขาให้กับ trueid ว่า
“ครอบครัวมีปัญหา พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ยังแบเบาะ ตอนเด็กๆแม่ทำงานก่อสร้าง พอหลังเลิกเรียนช่วงค่ำๆผมกับแม่จะไปเดินขายมะม่วงตามบาร์ที่พัทยา พอโตขึ้นหน่อยผมก็ไปทำงานร้านขายของส่งได้วันละ 50 บาท แต่ช่วงปิดเทอมแม่จะให้ไปบวชเณรภาคฤดูร้อนทุกปีเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายและเรียนทางธรรมไปด้วย พอขึ้นมัธยมผมก็ไปทำงานเซเว่นหลังเลิกเรียน ได้ชั่วโมงละ 25 บาท หลังจากจบมัธยมปลายก็ไม่ได้แอดมิสชั่นเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหนเลยเพราะค่าใช้จ่ายสูง จึงมาสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง แต่ไม่รู้จะเรียนคณะอะไรดี จึงตัดสินใจเลือกคณะนิติศาสตร์เพราะทำอาชีพได้หลากหลาย “
จะเห็นได้ว่าชีวิตตั้งแต่วัยเด็กของคุณอาณัติ เวลาว่างของเขาคือ เวลาของการทำงาน ตั้งแต่ช่วยคุณแม่ขายของ มาเป็นพนักงานขายของ และตัดสินใจเรียนระดับมหาวิทยาลัยที่คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง
” ระหว่างนั้นผมทำงานเป็นยาม เข้างาน 1 ทุ่ม เลิก 6โมงเช้า ระหว่างทำงานก็แอบเอาหนังสือไปอ่านด้วย ต้องแอบอ่านเพราะเจ้านายเป็นชาวต่างชาติไม่ชอบให้ทำเรื่องส่วนตัวเวลางาน ผมไม่เคยได้เข้าเรียนเลย ปกติจะซื้อตำราจากสำนักพิมพ์มาอ่านเพราะราคาถูกกว่าชีทหน้ารามมาก ประหยัดค่าใช้จ่ายได้เยอะ เล่มนึงก็ประมาณ 50-70 บาท ผมไม่ได้เรียนเพื่อจะสอบให้ผ่านเท่านั้น แต่อ่านเพื่อต้องการความรู้จริงๆ ถ้าวันไหนมีสอบ พอเลิกงานผมก็รีบขึ้นรถโดยสารจากพัทยามารามฯทันที ระยะทาง 120 กิโลเมตร มาสายแค่ 5 นาทีก็ไม่ได้เข้าห้องสอบแล้ว เสียค่ารถฟรีๆวันนึงสามร้อยกว่าบาท เงินเดือนแค่ 7,500 บาทเอง ถ้าวันไหนมีสอบบ่ายจะเป็นวันที่ทรมานที่สุดเพราะต้องอดนอนข้ามวันข้ามคืน สมองล้ามากๆ พอสอบเสร็จก็ต้องรีบนั่งรถกลับมาทำงานต่อ ”
การที่คุณอาณัติทำงานประจำเป็นผู้รักษาความปลอดภัย และอ่านตำราเรียนเพื่อไปสอบด้วย แสดงให้เห็นว่าเขามีความมุ่งมั่นและใจเพชรขนาดไหน
” ถ้ามาช้าก็โดนหักเงินเดือนอีก สุดท้ายผมโดนไล่ออกจากงานเพราะเอาหนังสือมาอ่าน ชาวต่างชาติเขาต้องการยามมืออาชีพที่รักษาความปลอดภัยไม่ใช่มานั่งอ่านหนังสือ ท้อมากครับเหนื่อยจนร้องไห้พยายามบอกตัวเองว่าโชคชะตากำลังพิสูจน์ตัวเราอยู่ “จะเป็นผู้นำที่ดีได้ ต้องเป็นผู้ตามที่ดีมาก่อน คือเรียนรู้จากจุดที่ต่ำที่สุดมาก่อน” เวลาท้อมองคนที่เขาลำบากกว่า ผมเห็นยายแก่ๆเดินคุ้ยถังขยะมาขายประทังชีวิต ชีวิตเขาลำบากกว่าเรามาก ผมเชื่อเรื่องบาปบุญเพราะบวชมาตั้งแต่เด็กใกล้ชิดกับพระพุทธศาสนามาตลอด พยายามทำแต่กรรมดีเพื่อให้สุขภาพจิตดีขึ้นและต้องการหลุดพ้นจากความทุกข์ใจ หลังจากโดนไล่ออกจากยามผมก็ไม่ได้ไปสอบที่รามฯอีกเลย 1 ปีเต็มๆที่ขาดสอบ ”
แม้จะอุทิศแรงกายและใจให้กับการศึกษา ทำให้มีผลกระทบต่องานประจำ จนต้องออกจากงาน ก็ยังนำธรรมะและการมองโลกในแง่ดีมาใช้เพื่อไม่ให้สุขภาพจิตของตนย่ำแย่ และเขาก็ไม่ได้ไปสอบเป็นเวลา 1 ปี แล้วเขาหวนกลับมาทำตามความฝันของเขาให้สำเร็จได้อย่างไร
” หลังจากนั้นผมก็ไปทำงานอื่นอีกหลายที่ เช่น ผู้ช่วยทันตแพทย์ประจำโรงพยาบาล ผู้ช่วยฝ่ายบุคคล คนงานทั่วไปของเทศบาล จนกระทั่งผมเรียนจบในภาค 1/56 ทันทีที่ผมจบก็มุ่งสอบหางานนิติกรตามสถานที่ราชการต่าง ๆ เพราะมีวันหยุดเสาร์อาทิตย์จะได้มีเวลาอ่านหนังสือมากขึ้น ปัจจุบันผมทำงานเป็นนิติกร โครงการจัดทำแบบกฎหมายและวิเคราะห์แบบกฎหมาย สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา ขอบคุณมหาวิทยาลัยรามคำแหงที่ให้โอกาสทางการศึกษาแก่คนที่ไม่มีโอกาส เพียงหน่วยกิตละ 25 บาท สามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้ เป็นดังคำว่า “เปลวเทียวให้แสง รามคำแหงให้ทาง”
คุณอาณัติยังไม่ทอดทิ้งความฝัน พยายามทำงาน และมองหางานที่พอจะหาเวลาว่างสำหรับการอ่านและทบทวนตำราได้ จนกระทั่งได้ทำงานในสายที่จบมาคือ นิติกร โครงการจัดทำแบบกฎหมายและวิเคราะห์แบบกฎหมาย สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา
ผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อว่า Awiruth Chanchai หรือ คุณอวิรุทธ์ ชาญชัยกิตติกร ผู้พิพากษาหัวหน้าคณะในศาลล้มละลายกลาง ที่ได้กล่าวถึงชีวิตของคุณอาณัติ มานพในฐานะลูกศิษย์ของเขา (ปัจจุบันเป็นเนติบัณฑิต และนิติกรศาลฎีกา) อย่างประทับใจ และยังมีอีกมุมหนึ่งที่เรายังไม่ทราบคือตอนเป็นทหารเกณฑ์ก็ยังพยายามหาเวลาว่างอ่านตำราเพื่อสอบเนติบัณฑิต
” หลังจากนั้น ผมไปเป็นทหารเกณฑ์ครับ ความรู้สึกตอนนั้น ใจหายครับ ที่ต้องจากครอบครัวไปอยู่ที่อื่น ช่วงฝึกตามหลักสูตรต้องตัดขาดจากสังคม ญาติไปเยี่ยมก็ไม่ได้ บางคืนนอนน้ำตาไหลคิดถึงบ้าน หนังสือไม่ได้แตะเลย อยากอ่านใจจะขาด ทำได้แค่แอบพกตัวบทเล่มเล็กๆ ไว้ที่ขากางเกงชุดฝึกลายพราง จะหยิบขึ้นมาท่องตอนครูฝึกปล่อยพัก บางครั้งใช้วิธีทบทวนตัวบทโดยการใช้ก้อนหินเขี่ยเขียนพื้นดิน และจิตนาการตามไปด้วย บางคืนเข้าเวรดึกๆ ก็เอาตัวบทไปยืนท่องด้วย ช่วงเวลาที่อยู่ในค่ายทหารนั้น ผมเหนื่อยมากๆ ผอมซูบ นอนน้อยมาก พอฝึกครบสองเดือน ก็จะแยกย้าย ขึ้นไปทำงานที่กองร้อย การฝึกก็เบาลง มีวันลาพักกลับบ้านได้มากขึ้น ผมก็จะใช้วันลาพักปล่อยกลับบ้านไปทำอาชีพเสริม เช่น ขี่มอเตอร์ไซค์ขายข้าวเม่าสด หรือช่วยญาติขายไก่ย่างส้มตำ เป็นต้น พอให้มีรายได้เพิ่มขึ้นเพราะเงินเดือนทหารเกณฑ์น้อยมาก ส่วนเวลาอ่านหนังสือจะใช้เวลาช่วงค่ำ ๆ ไม่เคยได้อ่านเต็มวัน เพราะในแต่ละวันผมมีเวลาอ่านหนังสือน้อยมาก ไม่เคยอ่านถึงสองรอบ บางวิชาอ่านไม่จบเล่มด้วยซ้ำ ไม่เคยฝึกเขียนข้อสอบเก่าเลย และไม่เคยจดโน้ตย่อ ประมวลฯผมมีไว้ท่องเท่านั้น นี่คือจุดพร่องที่ผมกำลังแก้ไขปรับปรุงอยู่ ผมคิดแค่ว่า เราอาจจะไม่เก่งเหมือนคนอื่น แต่เราไม่ได้แข่งกับใคร เราแข่งกับตัวเอง ขอแค่ในแต่ละวันเราพัฒนาตัวเอง และไม่เดินถอยหลังก็พอ โดยเปรียบเทียบตัวเองในเมื่อวาน กับตัวเองในวันนี้เสมอ ว่าในแต่ละวันเรามีความรู้อะไรเพิ่มขึ้นมาบ้าง เมื่อถึงช่วงใกล้สอบเนติฯ ก็ได้รับอนุญาตจากผู้บังคับบัญชาให้ลามาสอบได้ จนกระทั่งสอบผ่าน และจบเป็นเนติบัณฑิตสมัยที่ 69 ″
คุณอวิรุทธ์ ชาญชัยกิตติกร กล่าวอีกว่า ” ประทับใจลูกศิษย์คนนี้มาก ชีวิตนักสู้ กว่าจะจบเป็นบัณฑิตนิติศาสตร์ ปัจจุบันเป็นเนติบัณฑิต และนิติกรศาลฎีกา อีกก้าวเดียวก็ได้นั่งบัลลังก์แล้ว ”
ขอเป็นอีกหนึ่งแรงกำลังใจให้กับคุณอาณัติ มานพด้วยค่ะ ความอุตสาหะพยายามและพากเพียรของคุณอาณัติเป็นที่ซาบซึ้งใจของผู้ที่รับรู้และรับฟัง หวังว่าเรื่องราวของคุณอาณัติจะเป็นเครื่องเตือนใจว่า ความเพียรพยายามคืออาวุธที่สามารถเอาชนะอุปสรรคได้
ที่มา
https://pantip.com/จาก…ยาม…นิติกร สุดยอดบัณฑิตสู้ชีวิต ม.รามฯ ใครขี้เกียจดูเค้าเป็นตัวอย่าง
http://ruangjringwannee.net/จาก “ยาม” สู่ “นิติกร” สุดยอดบัณฑิตสู้ชีวิตม.รามฯ สู้จนกว่าจะจบ
ภาพ
บทความน่าสนใจ
ผู้มีความเพียรเท่านั้นถึงจะประสบความสำเร็จ คำสอนของหลวงปู่สิม พุทธาจาโร
ชนะใจหญิงงามด้วยเข็ม นิทานธรรมะ สร้างความเพียร
กว่าจะมีวันนี้ “ โจว ฉุนเฟย ” เศรษฐีจีน ผู้เป็นต้นแบบของความเพียร
วิธีสร้าง ความเพียรในการปฏิบัติธรรม คำแนะนำดีๆ จาก ท่านว.วชิรเมธี
เปิดชีวิต เฮียใช้ กรงกรรม เพ็ชร ฐกฤต ตวันพงค์ ครั้งหนึ่งผมเคยเป็น “แบดบอย”
