ความว่างเปล่า - พระราชญาณกวี

ความว่างเปล่า – พระราชญาณกวี

เรื่อง พระราชญาณกวี (ท่านปิยโสภณ) 

บางครั้งการอยู่คนเดียวดูเหมือนเปล่าเปลี่ยวหัวใจ เรามักจะหาอะไรมาเติมเต็มหรือหาใครมาคุยเป็นเพื่อน พอคุยมากไป ก็เกิดความเบื่อหน่าย อยากอยู่คนเดียว

ชีวิตของคน ปราชญ์บอกว่า ต้องทำให้จิตว่างเปล่าจากอารมณ์จึงจะมองเห็นความสุขแท้ ทุกข์จริง หากไม่ทำให้จิตว่าง ก็จะพยายามกลบทุกข์ด้วยสุขเทียม เมื่อใดเราเจอสุขเทียม นั่นคือทุกข์ที่แอบหลบซ่อนอยู่ในตัวเราเหมือนเชื้อไวรัสที่พร้อมจะเล่นงานชีวิตเราเมื่ออ่อนแอ ข้าพเจ้าเห็นฝรั่งแตกต่างจากคนไทยหลายเรื่อง เวลาฝรั่งอยู่คนเดียว เดินคนเดียว นั่นคือเวลาที่เขามีความสุข แต่เวลาเขาเฮฮาคือเวลาที่เขามีความทุกข์หรือต้องการผลประโยชน์ ชีวิตฝรั่งจึงเงียบสงบ ไม่พลุกพล่าน บ้านเมืองของเขาก็แตกต่างจากเรา ทุกคนต้องการมุมสงบ

สำหรับชีวิต กลับถึงบ้านต้องรีบเข้านอนหรืออยู่ในบ้านพักผ่อนเงียบ ๆ เขาสงวนชีวิตส่วนตัวมาก ไม่อยากให้คนมารบกวน ฉะนั้นวันเสาร์ - วันอาทิตย์จึงเป็นวันพักผ่อนของเขา รถราจะจอดนิ่งสนิท ผู้คนจะเงียบอยู่ภายในบ้าน ไม่มีใครออกมาเดินเล่นเลย เห็นอย่างนี้แล้วก็รู้สึกแปลกใจมากว่า ทำไมวิถีชีวิตของเขาจึงแตกต่างจากคนไทยมาก คนไทยชอบพูดคุยทักทาย ชอบเจรจาพาที แต่ฝรั่งชอบอ่าน ชอบนั่งนิ่ง ๆ ขบคิดงานอย่างละเอียด เขาจึงเป็นนักคิด นักผลิตเรื่องสำคัญ ขณะที่เราเป็นนักซื้อมาขายไป ไม่ยอมคิดค้นสิ่งใหม่ พูดไปก็เหมือนไม่ให้เกียรติคนไทยด้วยกัน แต่กำลังจะบอกว่าแต่ละสังคมมีความแตกต่างกัน ต่างฝ่ายต่างก็มีดีต่างกัน

คนไทยมีมิตรภาพมากกว่าฝรั่ง คบง่าย ยิ้มง่าย ใจดี ให้อภัย ขณะที่ฝรั่งดูจะเก็บกดและชอบเอาชนะ กว่าฝรั่งจะยอมรับใครเป็นเพื่อน เขาต้องศึกษาเรียนรู้นาน ถ้ารับเป็นเพื่อนแล้วก็รักกันจนตาย ไม่ทอดทิ้งกันง่าย ๆข้าพเจ้าได้เห็นบทเรียนนี้เมื่อเดินทางไปต่างประเทศ เห็นความเงียบสงบ ความว่างเปล่า เห็นบ้านร้างในวันเสาร์ - วันอาทิตย์ จึงได้ความรู้ว่าเป็นวันพักผ่อน วันครอบครัว วันที่ทุกคนจะต้องอยู่กับตัวเอง อ่านหนังสือ ทำภาระหน้าที่ของตัวเองให้จบ ก่อนจะถึงวันใหม่…มนุษย์ทุกคนมีหน้าที่สำคัญคือ ฝึกอยู่กับความว่างเปล่าให้ได้

 

ที่มา  นิตยสาร Secret

© COPYRIGHT 2024 Amarin Corporations Public Company Limited.