“ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอละบ้านเรือนมาไม่มีพ่อแม่ ไม่มีญาติพี่น้องดูแล พวกเธอพึงดูแลกันและกัน ถ้าพวกเธอไม่ดูแลกันแล้วใครจะมาดูแลเล่า ถ้าใครพึงหวังจะอุปัฏฐากตถาคต ก็พึงอุปัฏฐากดูแลภิกษุเจ็บไข้เถิด” พระองค์ทรงทิ้งท้ายไว้เช่นนั้น
ผมเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังเพื่อให้เกิดกำลังใจในการทำงาน เพราะนอกจากต้นทุนเบื้องต้นในการดูแลผู้ป่วยทุก ๆ คน ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้ใหญ่ คนชรา หรือแม้เป็นพระสงฆ์ ก็คือความเข้าใจสภาวะทั้งหมดของเขา และ ความรักในหน้าที่ของเรา แล้วนั้น ก็จำเป็นต้องมีตัวช่วย เมื่อเผชิญกับสถานการณ์รุนแรงร่วมด้วย และตัวช่วยควรมาจากหลักยึดที่มีกำลังพอที่จะมอบกำลังใจให้เราได้ตลอด ผมจึงแนะนำให้เธอยึดมั่นเอาแบบอย่างจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้กอปรด้วยมหากรุณาธิคุณเป็นดั่งหัวหน้าของพระอรหันต์ทั้งหลาย พระอรหันต์นั้นคือผู้บริสุทธิ์และมีความสุขเต็มเปี่ยมในตัวเองแล้ว ฉะนั้นจึงไม่มีอะไรต้องทำเพื่อตัวเองอีก จึงไม่รับกระทบเรื่องราวใด ๆ เพราะท่านไม่มีตัวตนที่รับกระทบอะไรแล้ว ทุกเวลานาทีจึงมีแต่จะช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นทุกข์ หากเรายึดหลักความเมตตากรุณาของพระพุทธองค์ไว้ตลอดให้ได้มากครั้งที่สุด แม้เขาผู้นั้นจะแสดงอาการหงุดหงิด ร้อนใจต่อเรา เราก็ไม่โกรธตอบ เพราะถือว่าเขาเป็นเช่นนั้น ก็เป็นความผิดปกติของเขา ไม่ใช่เรา เรามีแต่ต้องช่วยให้ความผิดปกตินั้นจางคลายไป
พยายามทำให้ได้เช่นนี้ก็จะทำให้เราสามารถรักษาคนไข้และรักษาใจตัวเองไปพร้อมกัน
เรื่อง : นายแพทย์ชวโรจน์ เกียรติกำพล
ที่มา : นิตยสารซีเคร็ต
บทความน่าสนใจ
ชีวิตที่ไม่คาดหวังของ ดีพัก โชปรา
เหตุผลที่นักปฏิบัติธรรมยังคงพ่ายแพ้กิเลส บทความจาก พระไพศาล วิสาโล
เกรซ – พัชร์สิตา อธิอนันตศักดิ์ เป็นจิตอาสาเพราะหัวใจเรียกร้อง
“เดินจิต” ถ่ายทอดธรรมจากจิตสู่จิต โดย พระวิปัสสนาจารย์ พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
