เมื่อวันวานผันเปลี่ยน เทคโนโลยีต่างๆ เริ่มมีอิทธิพลมากขึ้นการเล่นแบบเดิมก็ถูกแทนที่ด้วยวิดีโอเกมที่ดูใหม่และน่าตื่นตาตื่นใจมากกว่า ความทรงจำวัยเยาว์เริ่มถูกทิ้งไว้ตามรายทางและถูกวันเวลาชะล้างไปทีละน้อยๆ ยิ่งเมื่อเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบภาระใหญ่ขึ้นเป็นเงาตามตัว เรื่องของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่เรียกว่า “มด” ก็พลอยสูญไปจากความทรงจำของพวกเราในที่สุด…แต่ “กฎแห่งกรรม” นั้นไม่สูญสลายไปกับความทรงจำหรือความคิดเอาเองของเราเลยแม้แต่น้อย เหมือนที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า ขึ้นชื่อว่ากรรมชั่วก็ดี แม้แต่ทำเล็กๆ น้อยๆอย่าคิดว่าไม่มีผล…
เช่นเดียวกับพี่ทั้งสองของฉัน เมื่ออายุล่วงเข้าสามสิบ ทั้งสองก็ลืมเรื่องที่ทำกับมดไว้หมดสิ้น แต่แล้ววันหนึ่งพี่เจก็ตรวจพบอาการผิดปกติของตัวเอง คือพบก้อนบางอย่างที่ก้น จากที่เล็กมากจนแทบไม่รู้สึกก็กลับใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อย่างน่าตกใจและเริ่มมีผลกับชีวิตประจำวัน เพราะเวลานั่งจะรู้สึกเจ็บและรำคาญทุกครั้งไป
สุดท้าย พี่เจตัดสินใจไปโรงพยาบาลเพราะกลัวจะเป็นเนื้อร้าย แพทย์ลงความเห็นว่าควรผ่าออกทันทีด้วยการใช้เลเซอร์และส่งพิสูจน์ว่าเป็นเนื้อร้ายหรือไม่ ถึงแม้จะใช้ยาชา แต่พี่เจก็ยังเจ็บปวดแผลที่โดนจี้ด้วยเลเซอร์ร้อนๆ ไม่ใช่น้อย โดยเฉพาะในการใช้ชีวิตที่ไม่ว่าจะนั่งหรือนอนท่าไหนก็เจ็บแผลและไม่สะดวกสบายไปเสียหมด แถมต้องหยุดงานเพื่อพักฟื้น ตามมาด้วยความกังวลใจว่าจะเป็นมะเร็งหรือไม่ สร้างความกังวลให้กับพี่เจที่เป็นหัวหน้าครอบครัวหาเลี้ยงลูกเมียจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน
ถึงแม้จะโชคดีที่ผลตรวจออกมาไม่ใช่เนื้อร้าย แต่กรรมของพี่เจยังไม่หมดแค่นั้น เพราะหลังจากแผลผ่าตัดหาย พี่เจก็ได้รับอุบัติเหตุถูกน้ำมันเดือดๆ ราดใส่ได้รับบาดเจ็บซ้ำอีก โดยเฉพาะช่วงล่างนั้นบาดเจ็บหนักกว่าส่วนอื่น จากแผลพุพองก็ลอกออกเป็นแผ่นๆ เวลาทำแผลนั้นเจ็บปวดทรมานเกินจะบรรยายเป็นคำพูดได้ ต้องหยุดการงานทั้งหมด พี่สะใภ้ต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัวแทนและให้แม่ของฉันไปช่วยคอยพยาบาลพี่เจ กว่าจะหายสนิทก็กินระยะเวลานานและได้รับความบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจไม่น้อย
ส่วนพี่กุลนั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นเงื้อมมือกรรมไปได้เช่นกัน แต่อาจจะด้วยบุญที่พอโตขึ้นพี่กุลก็หมั่นทำบุญ ปฏิบัติธรรม และกตัญญูต่อพ่อแม่เสมอมาก็เป็นได้ จึงทำให้พี่กุลเพียงแค่มีปัญหากับระบบทางเดินหายใจ มักจะแพ้อากาศ หายใจไม่ออกอยู่บ่อยๆ บางครั้งเป็นหนักจนต้องไปหาหมอ ซึ่งเวลาเป็น พี่กุลมักจะบอกฉันว่ารู้สึกเหมือนกับกำลังจมน้ำหรือมีใครมาบีบคอให้ขาดอากาศหายใจ จนปัจจุบันนี้พี่กุลอาการดีขึ้นมากแล้ว มีเพียงอาการแพ้เล็กๆ น้อยๆ เวลาอากาศเปลี่ยนเท่านั้น พอให้รำคาญใจ
ถึงแม้มดจะเป็นเพียงชีวิตเล็กๆ ชีวิตหนึ่ง แต่หากมองในมุมกว้างแล้ว มนุษย์ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ บนโลกใบนี้เช่นกัน ไม่ว่าจะแบ่งแยกภายนอกว่าสูงต่ำดำขาวตามโลกทัศน์ของตัวอย่างไร แต่เราก็ล้วนอยู่ในโลกแห่งกรรม ต้องรับผิดชอบการกระทำของตนเองไม่ต่างกันเลย
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง สุภาพร อุดมบุญถาวร
