นาง ปุณณทาสี สงสัยว่าทำไมพระภิกษุไม่ยอมนอน
ครั้งพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ เขาคิชฌกุฏ ได้ตรัสเรื่อง นางทาสชื่อว่า “ ปุณณทาสี ” ให้ภิกษุทั้งหลายฟัง เรื่องราวมีอยู่ว่า เศรษฐีให้นางปุณณทาสีหุงข้าว เพราะได้ข้าวเปือกมาจำนวนหนึ่ง นางได้หุงข้าวนั้นเสร็จแล้วออกไปตามลมอยู่นอกโรงครัว
นางปุณณทาสีเห็นคณะภิกษุทั้งหลายเดินไปบนภูเขาโดยมีแสงสว่างนำทาง ซึ่งแสงสว่างนั้นมาจากนิ้วมือของพระทัพพมัลลบุตรเถระ ซึ่งเกิดจากอานิสงส์แห่งการเป็นผู้จัดแจงเสนาสนะแด่พระภิกษุทั้งหลาย
นางจึงเอ่ยขึ้นว่า “เหตุใดพระภิกษุผู้เจริญทั้งหลาย จึงไม่หลับนอนกันหนอ กังวลเหลือเกินว่าพวกท่านจะเป็นอันตราย อาจถูกงูและสัตว์มีพิษกัดเพราะมันมืดมาก”
พอรุ่งเช้านางปุณณาทาสีจึงนำรำข้าวชุบน้ำให้ชุ่มจนเหนียวเป็นแป้งแล้วบีบจนเป็นแผ่น ปิ้งบนเตาถ่าน พอสุกก็ห่อด้วยผ้า นางตั้งใจจะกินขนมนี้ระหว่างเดินทางไปที่ท่าน้ำ นางหยิบหม้อน้ำแล้วเดินออกจากโรงครัวไป
พระพุทธองค์พร้อมด้วยพระอานนท์และพระภิกษุทั้งหลายเสด็จผ่านมาพอดี นางปุณณทาสีเห็นพระพุทธองค์ นางจึงคิดขึ้นว่า “บางครั้งเราได้พบพระบรมศาสดา แต่ไม่มีเครื่องไทยธรรมติดตัวมาเลย คราวนี้เรามีขนมติดตัวมา เราจะถวายขนมที่เราทำนี้แด่พระองค์”
นางวางหม้อลง แล้วถวายบังคมบูชาพระผู้มีพระภาคเจ้า และกราบทูลว่า “ขอพระองค์โปรดเมตตา ทรงรับทานอันเศร้าหมองนี้ เพื่อสงเคราะห์หม่อมฉันด้วยเถิด พระเจ้าข้า”
พระพุทธองค์ทรงให้พระอานนท์นำบาตรที่ท้าวจตุโลกบาลถวายรับขนมจากนางปุณณทาสี เมื่อนางใส่ขนมลงในบาตร แล้วกราบพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยเบญจางคประดิษฐ์ และกล่าวว่า “ขอธรรมที่พระองค์ทรงเห็นแล้วนั้น จงสำเร็จแก่หม่อมฉันด้วยเถิดพระเจ้าข้า” พระพุทธองค์จึงตรัสว่า “จงสำเร็จตามนั้น”
เมื่อพระบรมศาสดาเสด็จจากไป นางปุณณทาสีกลับคิดว่าพระพุทธองค์จักเสวยขนมที่นางทำจริงหรือ คงทิ้งให้เป็นอาหารแก่นกกา หรือสุนัขไปเสียแล้ว พระพุทธองค์ทรงทราบวารจิตของนาง จึงตรัสกับพระอานนท์ว่าพระองค์จะประทับฉันภัตตาหารที่นอกพระนคร พระอานนท์นำจีวรปูลาดให้พระองค์ประทับ เทวดาทั้งหลายพากันใส่โอชารส (รสอร่อย) ลงในขนมที่นางปุณณทาสีถวาย ระหว่างนั้นนางผ่านมาเห็นพระพุทธองค์กำลังเสวยขนมที่นางถวายพอดี ได้สร้างความปีติให้แก่นางเป็นอันมาก
พระพุทธเจ้าทราบว่านางปุณณทาสีอยู่บริเวณนี้จึงตรัสว่า “ปุณณา เหตุใดเธอถึงได้ดูหมิ่นสาวกทั้งหลายของเรา” นางปุณณทาสีตอบกลับว่า “หม่อมฉันไม่ได้ดูหมิ่นพระเจ้าข้า” พระพุทธเจ้าตรัสต่อไปว่า “เช่นนั้นเจ้ารู้สึกอย่างไรต่อสาวกของเรา”
“หม่อมฉันคิดเพียงว่า ทำไมพระคุณเจ้าทั้งหลายไม่หลับนอน เดินทางไปในเวลากลางค่ำคืน เดี๋ยวจะประสบกับภัยอันตรายจากสัตว์ร้ายมีพิษ พระเจ้าข้า ”
“สาวกของเราไม่หลับ เพราะเป็นผู้ตื่นตลอดเวลา เพราะอาสวะ (กิเลส)ทั้งหลายของผู้ตื่นอยู่ทุกเมื่อ มีเป็นปกติต้องศึกษาทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อน้อมไปสู่พระนิพพาน ย่อมถึงความไม่มีที่ตั้งอีกต่อไป ” พระพุทธเจ้าทรงตอบ
ที่มา :
อรรถกถา คาถาธรรมบท เรื่องนางปุณณทาสีถวายขนม
ภาพ :
บทความน่าสนใจ
ผู้บริหารบริษัท ราชบุรีศูนย์รวมยาง ทูลเกล้าถวายที่ดินแด่กรมสมเด็จพระเทพฯ เพื่อสร้างอาคารบริจาคโลหิต
เบลล่า ราณี ถวายกุฎิเรือนไทย ไว้ในพระพุทธศาสนา – Secret
ผ้าจำนำพรรษา และ ผ้าอาบน้ำฝน แตกต่างกันอย่างไร ถวายแล้วมีอานิสงส์อย่างไรบ้าง
นางวิสาขา มหาอุบาสิกา ผู้ให้กำเนิดการถวาย ผ้าอาบน้ำฝน
