จุดเริ่มต้นของการค้ากระเทียม
สมัยก่อนพืชผลเกษตรพวกพริกแห้งหอมกระเทียม ต้องไปซื้อของที่ถนนทรงวาด เวลาไปแถวนั้นก็เห็นเถ้าแก่ที่ทรงวาดจั่วไพ่นกกระจอกตั้งแต่บ่ายสามโมงแล้ว เถ้าแก่มักทักว่า “อ้าวตี๋ ยังไม่เลิกงานอีกเหรอ” เราก็บอก “โห เจ็ก งานผมยังไม่เสร็จเลยฮะ เจ็กนั่งจั่วไพ่นกกระจอกแล้วเหรอฮะ” ผมมองเถ้าแก่แล้วคิดว่า ทำไมเขามีเวลาเยอะจัง สงสัยขายของพวกนี้คงจะรวย และจำอยู่ในสมองมาตลอด พอมาได้ทำเลที่ดีที่ปากคลองตลาด จึงคิดว่าขายกระเทียมก็แล้วกัน นอกจากนั้นก็เอาพริกแห้งที่เก็บไว้เก็งกำไรมาขายด้วย รวมทั้งพริกดองและสินค้าอื่นที่มีมาวางให้หมด ดูซิว่าร้านขายอะไรได้บ้าง เพราะสมัยก่อนเราอยู่บ้านเดิมซึ่งเป็นด้านในตลาด ปกติไม่ค่อยมีคนเดินเข้าไปถึงร้าน มีแต่เราโทร.หาลูกค้าแล้วขับรถเอาของไปส่ง ตอนนี้เหมือนลูกค้ามาหาเรา ร้านเราเปิด 24 ชม. ผมอยู่รอบกลางคืน 6 โมงเย็นถึง 9 โมงเช้า ส่วนพี่ชายเข้ามาประมาณ 9 โมงและอยู่จนถึง 6 โมงเย็น
เราเปิดร้านตลอด 24 ชม. อยู่เกือบ 2 ปี ก็เริ่มไม่ไหว เพราะตอนนั้นเริ่มเปิดโรงงานแล้ว จึงเริ่มสังเกตพฤติกรรมลูกค้าว่าจะมาเดินประมาณ 2 – 3 ทุ่ม ชั่วโมงเดียวแล้วก็หาย มาอีกทีประมาณเที่ยงคืนถึงตี 2 แล้วก็เงียบ กลับมาอีกครั้งคือตี 5 ยาวไปถึง 9 โมงเช้า จึงเริ่มจัดสรรเวลาใหม่ เปลี่ยนมาเปิดร้านตอนเที่ยงคืน ผมจะกลับตอน 9 โมงเช้า ไปนอนสัก 2 ชม. จากนั้นก็ออกไปหาลูกค้า เราปรับเวลาเปิดร้านมาตลอด เพราะเศรษฐกิจที่เปลี่ยนไปทำให้ลูกค้าเปลี่ยนไป คนเริ่มไปซื้อที่อื่น การค้าขายในปากคลองตลาดเริ่มหดตัวลง ตอนหลังร้านเราเปลี่ยนมาเปิดตี 5
เรียนรู้และแก้ปัญหา
ตอนเปิดร้านใหม่ ๆ ผมต้องซื้อกระเทียมทุกเบอร์ทั้งเบอร์ 1 2 3 เบอร์ 3 คือเอาไว้ตำส้มตำ เบอร์ 2 กินกับข้าวขาหมู เบอร์ 1 ลูกค้าไม่ใช้ ซึ่งเราต้องไปหาทางออก จึงโทร.ไปหาโรงงานพริกแกงเพื่อขายให้เอาไปบดทำพริกแกง นี่คือการเริ่มหาช่องทางในการออกสู่กลุ่มอุตสาหกรรม พอกลุ่มนี้เป็นลูกค้าก็นำเสนอไปเรื่อยเลยครับ ผมเสนอกลุ่มอุตสาหกรรมพวกโรงงานทำน้ำจิ้ม ด้วยการอ่านสลากข้างขวดแล้วโทร.ไปเลย ติดต่อฝ่ายจัดซื้อของบริษัท บอกเขาว่าเรามีสินค้าอะไรบ้าง ถ้าเขาเปิดโอกาส เราก็เข้าไปคุย เอาของไปนำเสนอ
ช่วงแรกอยากขายกระเทียมปอกเปลือก จึงลองนำไปเสนอร้านอาหารแฟรนไชส์แห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงในช่วงเวลานั้น ครั้งแรกที่ร้านนั้นเปิดโอกาสให้ผมคือ คำสั่งซื้อสัปดาห์ละ 300 กิโลกรัม วันแรกที่ส่งของไปถูกตีกลับ เพราะกระเทียมช้ำหมดเลย คือเรายังไม่รู้เทคนิคในการทำกระเทียมปอกเปลือก แต่ถึงจะถูกตีกลับ แต่ยังไงเราก็ต้องส่งให้จบนะ เพราะลูกค้าเปิดใบสั่งซื้อมาแล้ว ถ้าเราคิดว่าถูกตีกลับครั้งแรกงั้นไม่ทำแล้ว มันก็จบ ผมระดมคนมานั่งปอกกันเอง ปอกสดด้วยมือแล้วไม่ต้องทำอะไรกับมันเลย จะได้สดใหม่
ผมนั่งปอกกับลูกน้อง ปอกเสร็จก็ใส่ถุงละกิโล เช้าก็เอาไปส่งแทนกระเทียมที่เขาตีกลับ โดยส่งให้ 50 กิโลก่อน แล้วค่อย ๆ ปอกส่งไปให้เขา ผมขี่เวสป้าจากปากคลองตลาดไปส่งที่เอกมัย ตอนนั้นทำให้เรารู้เทคนิคการปอกกระเทียมไม่ให้ช้ำ นั่นคือจุดเริ่มต้น
ลูกค้ารายต่อมาคือบริษัทผลิตอาหารแปรรูปรายใหญ่แห่งหนึ่ง พอเราเข้าไปหา เขาก็บอกว่าออร์เดอร์เต็มแล้ว ซัพพลายเออร์เยอะมาก คุณรับได้เหรอ ถ้าจะซื้อ เราซื้อคุณได้แค่ 30 – 50 กิโลเองนะ เราบอกว่าก็ต้องลองดู เขาก็ให้ผมลองนะ เราก็ขี่เวสป้าจากปากคลองตลาดไปส่งถึงบางพลีโน่น
กดเลข 3 เพื่ออ่านหน้าถัดไป >>>
