ฉัตรชัย วชิระเธียรชัย

ฉัตรชัย วชิระเธียรชัย จากพ่อค้าห้องแถว สู่ธุรกิจพริก กระเทียมร้อยล้าน

ฉัตรชัย วชิระเธียรชัย

จากพ่อค้าห้องแถว สู่ธุรกิจพริก กระเทียมร้อยล้าน

ร้านขายพริกแกงเล็กๆ ร้านหนึ่งที่เติบโตกลายเป็นผู้จัดจำหน่ายสินค้าเกษตรและเกษตรแปรรูปรายใหญ่ให้แก่กลุ่มธุรกิจอุตสาหกรรมอาหารระดับประเทศครอบคลุมพื้นที่ในกรุงเทพฯและปริมณฑล คงต้องมีเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังไม่น้อยเลยทีเดียว

กว่าจะมีวันนี้ คุณฉัตรชัย วชิระเธียรชัย กรรมการผู้จัดการบริษัทเอื้ออารี ฟู้ด โปรดักท์ จำกัด คือหัวเรี่ยวหัวแรงหลักที่เข้ามารับผิดชอบครอบครัวตั้งแต่อายุเพียง 18 ปี

เรียนรู้งานตั้งแต่เด็ก

ตระกูลเราเป็นตระกูลที่ทำพริกแกง พ่อกับแม่ก็ทำพริกแกงกับกงสี ต่อมาคุณพ่อก็แยกออกมาทำเอง ตอนนั้นผมเกิดแล้ว แต่เด็กมากยังไม่รู้เรื่องอะไร จำได้แต่ว่าเราอยู่ปากคลองตลาด คุณพ่อทำงานทุกอย่าง ลองทำพริกดองขาย ขายผัก ขายทุกอย่างที่ปากคลองตลาด แล้วก็ลองเอาพริกดองไปเสนอขายตามร้านก๋วยเตี๋ยว ทำเป็นขี่มอเตอร์ไซค์ไปกินแล้วก็คุยเสนอสินค้า นั่นคือภาพที่เราจำมาตลอด และผมก็มักซ้อนรถมอเตอร์ไซค์พ่อไปดูว่าขายของอย่างไร

พออายุประมาณ 11 ขวบ พี่ชายอายุ 14 คุณแม่ไม่ต้องการเลี้ยงลูกให้รักสบาย เพราะฉะนั้นตอนเช้าประมาณตี 5 ผมต้องเข็นรถไปรับของแถว ๆ ศาลเจ้าพ่อหมูริมคลองหลอดมาขายที่ปากคลองตลาด สมัยนั้นรถสิบล้อขนส่งพืชไร่จากทางเหนือไปลงของอยู่ตรงนั้น เรียกว่าเริ่มทำงานตั้งแต่ 11 ขวบ พออายุ 15 ก็เริ่มขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งของ จำได้ว่าช่วงนั้นคุณพ่อเริ่มไม่สบาย ท่านป่วยเป็นมะเร็ง

เสียสละเพื่อครอบครัว

พออายุ 18 คุณพ่อก็เสีย ตอนนั้นผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 ส่วนพี่ชายเรียนมหาวิทยาลัยปี 4 ซึ่งกำลังจะจบแล้ว ผมจึงตัดสินใจพักการเรียนออกมาช่วยแม่ก่อน เพราะว่าน้อง ๆ ยังเด็ก ความจริงเราก็เตรียมใจกันไว้แล้ว แต่ตอนนั้นยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ ก็ไม่ได้คิดวางอนาคตอะไรไว้มากมาย ทำไปด้วยสัญชาตญาณที่ต้องสู้และดิ้นรน ช่วงที่คุณพ่อเสียแรก ๆ ผมยังเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย จนสุดท้ายไม่มีเวลาอ่านหนังสือไม่มีเวลาไปสอบ เลยต้องดร็อปยาว ผมไม่เคยมีชีวิตวัยรุ่นสนุกสนาน และแทบไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนมหาวิทยาลัยเลย เพราะทุกวันต้องตื่นตี 5 ไปส่งของ แล้วไปรับออร์เดอร์มาจัดของส่งให้ลูกค้า เข็นของเอง กว่าจะเสร็จงานก็ 2 – 3 ทุ่ม วันไหนที่ต้องโม่พริกกับลูกจ้างก็ต้องทำงานถึงตี 1 โชคดีที่แม่สอนให้ทำตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมจึงทำเป็นหมดทุกอย่าง ซึ่งกลายเป็นพื้นฐานที่ดี

พอเริ่มโตขึ้น แม่ก็ให้เริ่มซื้อของเอง จนกระทั่งอายุ 27 ตอนนั้นห้องแถวทำเลดีแถวปากคลองตลาดประกาศขาย ราคาประมาณห้าล้านกว่า จึงตัดสินใจซื้อโดยไปกู้ธนาคาร จริง ๆ ผมกับพี่ชายเคยกู้เงินธนาคารมาก่อนแต่ไม่ผ่าน ตอนนั้นผมอายุ 18 พี่ชายอายุ 21 ผู้จัดการธนาคารถามว่า คุณมีอายุงานเท่าไร เราบอกว่า 7 ปี เขาถามว่าคุณทำงานตั้งแต่อายุ 11 ขวบเหรอ แต่สุดท้ายธนาคารก็ไม่ให้กู้เพราะว่าเด็กมาก พอมากู้อีกครั้ง ธนาคารเห็นว่าบัญชีธนาคารมีความเคลื่อนไหว มีเงินเข้าเงินออกสม่ำเสมอ จึงอนุมัติเงินกู้ให้ในที่สุด

กดเลข 2 เพื่ออ่านหน้าถัดไป >>>

© COPYRIGHT 2024 Amarin Corporations Public Company Limited.