สิ้นเสียงปรบมือโห่ร้องอย่างกึกก้อง อากัปกิริยาแสดงถึงความชื่นชมของผู้ชมนับพันที่ถึงกับลุกขึ้นยืนเมื่อนักเต้นสาวเลือดมังกร “ไท่ หลี่หัว” แสดงจบ วินาทีนั้นเธอสัมผัสได้ทันทีว่า
“นี่แหละฝันที่ฉันตามหา และโชคดีเหลือเกินที่ฉันไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาเสียก่อน”
ราวสี่สิบปีก่อน ครอบครัวเล็ก ๆ ในเมืองอี้ชาง มณฑลหูเป่ย ได้ต้อนรับสมาชิกใหม่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ชื่อว่า เด็กหญิงไท่ หลี่หัว (Tai Lihua) ทารกน้อยคนนี้เกิดมาพร้อมกับน้ำเสียงที่กังวานไพเราะชนิดสะดุดหูทุกคนทันทีที่ได้ยิน (แม้จะเป็นแค่เสียงพูดอ้อ ๆ แอ้ ๆ ก็ตาม!) ยิ่งเมื่อเธอเริ่มร้องเพลงได้…ความโดดเด่นนี้ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
ทว่าเพียงสองปีต่อมา ทุกอย่างก็กลายเป็นอดีต เมื่อเด็กหญิงป่วยหนักและมีไข้สูงจนเสี่ยงต่ออาการชักหมดสติ แพทย์จึงจำเป็นต้องฉีดยาปฏิชีวนะให้เธอเพื่อลดไข้อย่างเร่งด่วน แม้ตัวยาจะทำให้ไข้ลดลงก็จริง แต่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนเลยว่า เด็กหญิงไท่จะต้องสูญเสียการได้ยินไปตลอดกาลเพียงเพราะยาเข็มนั้น!
เด็กหญิงไท่วัย 2 ขวบใช้ชีวิตในโลกเงียบมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้สึกว่าตนเองผิดปกติแต่อย่างใด จนกระทั่งเข้าเรียนชั้นอนุบาล การได้คลุกคลีอยู่กับเพื่อน ๆ วัยเดียวกันทำให้เธอเริ่มรู้ว่า “เธอแตกต่างจากเพื่อน ๆ หูของเธอใช้งานไม่ได้” เด็กหญิงได้แต่ร้องไห้ด้วยความเสียใจกับความแตกต่างที่เธอเพิ่งสัมผัสเป็นครั้งแรก
ห้าปีต่อมา ทางบ้านตัดสินใจส่งเด็กหญิงไท่ไปเรียนที่โรงเรียนสอนคนหูหนวก ที่นี่เองที่เด็กหญิงได้สัมผัสได้ถึงเสน่ห์ของแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากการให้จังหวะ แม้ว่าจังหวะที่เธอสัมผัสได้นั้นจะเป็นเพียงการกระทืบเท้าลงบนพื้นแรง ๆ ซ้ ำ ๆ ของคุณครู แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เด็กหญิงรู้ว่า “ฝันของเธอคืออะไร”
จากวันนั้นเด็กหญิงไท่เริ่มฝึกการใช้ประสาทสัมผัสทั้งหมดที่เหลือ สัมผัสแรงสั่นสะเทือนของจังหวะต่าง ๆ (เปิดเครื่องเสียงในระดับความดังสูงสุด) และซึมซับความสุขเหล่านั้นให้เต็มที่ก่อนจะค่อย ๆ ขยับร่างกายให้เต้นไปตามจังหวะที่สัมผัสได้…ราวกับจะบอกตัวเองว่า นับจากนี้ไปโลกของเธอจะไม่เงียบงันอีกแล้ว
สิ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาของพ่อและแม่ของไท่มาตลอด แม้ทั้งสองจะรู้อยู่เต็มอกว่า ฝันของลูกสาวนั้นอยู่ห่างไกลความเป็นจริงเหลือเกิน เพราะคนพิการในจีนมักถูกจำกัดบทบาทในสังคม มีสิทธิเสรีภาพต่ำ แต่เมื่อ“การเป็นนักแสดงและนักเต้นรำคือความฝันและความสุขของลูก”พวกเขาก็ยินดีสนับสนุน
ในวันเกิดปีนั้นผู้เป็นพ่อจึงตัดสินใจเจียดรายได้อันน้อยนิดซื้อรองเท้าเต้นให้ไท่ ไท่รับรองเท้าเต้นคู่แรกในชีวิตด้วยมืออันสั่นเทาเพราะความดีใจ…พร้อมกับสัญญากับตัวเองว่า “ฉันจะต้องไปให้ถึงฝันให้ได้”
ไท่ฝึกซ้อมวันละสองชั่วโมงทุกวันหลังเลิกเรียนและเต็มวัน สำหรับวันหยุด เธอพยายามฝึกซ้อมให้มากขึ้นเรื่อย ๆ และแล้ววันหนึ่งโอกาสก็มาถึง เมื่อเธอได้ทราบข่าวการประกาศรับสมาชิกของคณะนาฏศิลป์คนพิการแห่งชาติจีน (China Disabled People’s Performing Art Troupe – CDPPAT) ไท่ไม่รอช้า รีบยื่นใบสมัครทันที ไม่นานนัก CDPPAT ก็ตอบรับให้ไท่ หลี่หัว วัย 15 ปีเข้าร่วมเป็นสมาชิก…ในฐานะนักแสดงและนักเต้นรำดังฝัน!
แม้ว่าการขึ้นแสดงครั้งแรกคือความฝันที่รอคอยมาแสนนาน แต่ดูเหมือนว่าไท่ยังต้องการท้าทายตัวเองด้วยการขยายความฝันให้ไปไกลกว่านี้ เธอจึงทุ่มเทฝึกซ้อมการแสดงที่ยากขึ้นไปเรื่อย ๆ จนได้รับเลือกให้เป็นนักแสดงหลักของคณะฯ และด้วยความรู้ความสามารถด้านการออกแบบที่เธอร่ำเรียนมา ไท่จึงได้รับหน้าที่ผู้อำนวยการด้านศิลปะและการแสดง (Art Director) ของ CDPPAT ไปครองอีกตำแหน่ง
ทุกวันนี้ไท่ หลี่หัว ในวัย 43 ปีหวังเป็นอย่างยิ่งว่า การแสดงของเธอและเพื่อน ๆ ที่แม้เป็นคนพิการ แต่ด้วยความมุ่งมั่นและหัวใจอันแข็งแกร่ง คงจะเป็นประตูนำพวกเขาไปสู่ “ความเสมอภาค” และทำลายคำว่า “ทำไม่ได้” ออกจากใจคนทั้งโลกได้…ในสักวัน
คณะนาฏศิลป์คนพิการแห่งชาติจีน ก่อตั้งขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1987 เป็นองค์กรคนพิการหนึ่งเดียวในโลกที่เปิดการแสดงนาฏศิลป์มาแล้วกว่า 40 ประเทศทั่วโลก มีชุดการแสดงไม่ต่ำกว่า 15 ชุด โดยทีมงานและนักแสดงทั้งหมดล้วนเป็นผู้พิการทางสายตา ทางการได้ยิน หรือพิการแขนขาที่มีฝันและความมุ่งมั่นเดียวกัน
ติดตามผลงานของพวกเขาได้ที่ http://www.mydream.org.cn/en
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ปาปิรัส
ภาพ Tzu Chi USA, IMDb
บทความน่าสนใจ
กายพิการแต่ใจไม่พิการ หนุ่มจีนไร้แขน ดูแลแม่ด้วยสองเท้าของตัวเอง
“วิ่ง” แม้ไม่เห็นเส้นชัย แรงบันดาลใจจากผู้พิการทางสายตา มาร์ลา รันยัน
“คุณตาไม้กวาด” พิการแต่มุ่งมั่นทำไม้กวาดขาย เพื่อช่วยทุนการศึกษาเด็กยากไร้
