เรื่องเวรกรรมมีจริงไหม ฉันเองก็ไม่รู้…
แต่ก็เลี่ยงจะกระทำสิ่งใดอันเป็นการสร้างเวรสร้างกรรมต่อกัน
เพราะสิ่งที่จะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ ฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่า…
เกิดจากอดีตที่แม่เคยทำบาปไว้หรือไม่
ชายหาดหัวหินเช้านี้สงบเงียบดีแท้ คงเพราะยังเช้ามากอยู่กระมัง ผู้คนจึงยังไม่อยากลุกออกจากที่นอน มีเพียงแค่เราสองคนแม่ลูกเดินเล่นเลาะไปตามชายหาด สัมผัสคลื่นน้ำทะเลแตกฟองขาวที่วิ่งไล่กระทบหาดอย่างช้า ๆ ดื่มด่ำกับอากาศแสนบริสุทธิ์และสายลมที่พัดมาอย่างแผ่วเบา
บรรดาเปลือกหอยชิ้นเล็กชิ้นน้อยลวดลายแปลกตา ยังพอมีให้เห็นบนหาดทราย เจ้าปูตัวเล็กตัวน้อยต่างพากันซอยขาถี่ยิบวิ่งหนีลงรู คงรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนตอนที่แม่กับฉันเดินเข้ามาใกล้…ระหว่างที่ฉันเดินจูงมือแม่อยู่นั้น จู่ ๆ แม่ก็พูดขึ้นมาว่า
“สงสัยเป็นเพราะเวรกรรมที่ไปหักขาปูไว้”
ทำไมแม่ถึงพูดอย่างนั้นน่ะหรือ ก็เพราะตั้งแต่แม่อายุย่างเข้าสู่วัย 50 ปีก็เริ่มมีอาการปวดเข่า เสียวหัวเข่า ทำให้ไม่ค่อยอยากเดินไปไหนมาไหน ต้องใส่อุปกรณ์รัดเข่าช่วยพยุงเดิน ตอนนี้แม่อายุ 60 ปีพอดี อาการปวดเข่าก็ยังเป็น ๆ หาย ๆ
ถ้าพูดตามหลักทางการแพทย์ก็คือน้ำหนักตัวและอายุที่เพิ่มมากขึ้นนั่นแหละที่เป็นตัวก่อปัญหา เคยพาไปเอกซเรย์พบว่าเริ่มมีแคลเซียมเกาะที่บริเวณกระดูกข้อเข่าเล็กน้อย ทำให้เกิดอาการเจ็บเสียวเวลาเดิน
ส่วนเรื่องที่แม่เปรยขึ้นมาเรื่องหักขาปูนั้น สืบเนื่องมาจากสมัยยังสาว แม่มักออกไปจับปูตามทุ่งนา เมื่อจับได้ก็จัดการหักแข้งหักขาโยนใส่กระป๋อง ถึงบ้านก็เอามาสับละเอียดเพื่อทำเป็นอาหารให้เป็ดที่เลี้ยงไว้…เจ้าปูเหล่านั้นคงเจ็บปวดมากกว่าแม่หลายเท่านัก!
ที่จริงแล้วเรื่องหักขาปูไม่ใช่เรื่องเวรเรื่องกรรมเรื่องแรกที่แม่นึกถึง…
ก่อนหน้านี้แม่มีปัญหาเรื่องท้องผูกเป็นประจำ จนต้องคอยใช้ยาสวนถ่ายอุจจาระ แม่มีอาการอย่างนี้มาร่วม 20 ปี จนวันหนึ่งถึงกับเปรยขึ้นมาว่า
“คงเป็นเพราะเวรกรรมที่สมัยเด็ก ๆ แม่ชอบไปไล่จับแมลงปอมาเด็ดหาง แล้วเอาก้านดอกหญ้าเสียบตูดเจ้าแมลงปอไว้ จากนั้นก็ปล่อยให้มันบินตุปัดตุเป๋ขึ้นฟ้าไปกับหางอันใหม่ที่แม่ทำให้”
ระยะเวลาหลายปีที่แม่ท้องผูกจนต้องคอยใช้ยาสวน ทำให้แม่คิดว่าความทุกข์ทรมานที่แม่ได้รับ คงไม่ต่างจากความรู้สึกของเจ้าแมลงปอที่ต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของแม่…แม้ว่าขณะนั้นแม่จะเป็นเพียงเด็กไร้เดียงสาก็ตาม โชคดีที่ตอนนี้แม่ไม่ต้องคอยซื้อยามาสวนถ่ายแล้ว และสามารถดำเนินชีวิตได้ตามปกติโดยไม่ต้องปรับเปลี่ยนนิสัยการบริโภคอาหาร…หรืออาจเป็นเพราะแม่ได้ชดใช้เวรกรรมที่ทำไว้กับเจ้าแมลงปอเหล่านั้นจบสิ้นแล้วก็เป็นได้
เหลือแต่อาการเจ็บเข่าที่อาจเกิดจากกรรมที่ทำไว้กับเจ้าปูที่น่าสงสาร คงอยู่ระหว่างการชดใช้อยู่กระมัง!
ฉันจึงต้องหันกลับมาทบทวนว่า ตัวเองได้สร้างเวรกรรมไว้กับบรรดาสัตว์น้อยใหญ่หรือเพื่อนร่วมโลกคนใดไว้บ้าง และหากเคยทำไม่ว่าด้วยเจตนาหรือไม่ก็ตาม ฉันจะพยายามทำความดีให้มากขึ้น เผื่อว่าบาปกรรมจะเจือจางลงเหมือนการเติมน้ำในตุ่มที่มีเกลืออยู่ ถ้าเราเติมน้ำเข้าไปมากพอคงไม่รู้สึกถึงความเค็มนั้น
นอกจากนั้นฉันจะพยายามไม่สร้างกรรมใหม่อีก ด้วยกลัวเหลือเกินว่า แม้กรรมนั้นจะเล็กน้อยแค่ไหน และเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร ทุกคนที่ทำบาปจะต้องได้รับผลกรรมนั้น…คืนสนอง
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ตุ้งหนิงมีเรื่องเล่า
บทความน่าสนใจ
