เมื่อคนในครอบครัวกำลังจะเดินทางไกล
“ หนึ่ง เราต้องเข้าใจก่อนว่าเขากำลังจะเดินทางไกล สอง ญาติทุกคนต้องลงมติร่วมกันว่าจะไม่ยื้อเขาไว้แล้วนะ ถ้ายื้อแล้วเขาจะทรมาน สาม ให้ลองมองว่าถ้าเราเป็นเขา เราอยากได้อะไร สมมติว่าเราเป็นเขาที่กำลังนอนอยู่อย่างนี้ มีคนมาเจาะเลือดตลอดเวลา ไม่มีโอกาสแม้จะร้องบอกว่าเจ็บ เรายอมไหม อยากให้มองแบบนี้ ถ้าทุกคนยอมรับในการจากไปของผู้ป่วย ก็อยากให้เต็มที่กับความสุขสบายที่จะมอบให้เขา ไม่ต้องเต็มที่กับการรักษาแล้ว คืออะไรก็ได้เพื่อให้เขามีความสุข เช่น ผู้ป่วยรักหลานคนไหน ให้หลานคนนั้นมาคุยกับผู้ป่วย ให้ขออโหสิกรรม หรือพูดอะไรที่เป็นสิ่งดี ๆ ข้างหู ถึงเขาจะตอบหรือพูดไม่ได้ก็ตาม แต่เราเชื่อเสมอว่าหูของผู้ป่วยได้ยิน พระท่านถึงบอกว่าให้เราพูดแต่สิ่งดี ๆ ข้างหู ต้องไม่แสดงความเสียใจ หรือเศร้าโศกออกมา เพราะเขาได้ยินและรับรู้ได้ บอกไปเลยว่า “หนูรักแม่แค่ไหน”
“ มีเคสหนึ่งที่ยืนยันเรื่องนี้ได้ดี มีผู้ป่วยคนหนึ่งเป็นคุณแม่ใกล้จะจากไปแล้ว เราเข้าไปในห้องเห็นลูกสาว 3 คนของผู้ป่วยนั่งอยู่ปลายเตียง เราเลยบอกเขาว่า
“ตอนนี้อยากบอกอะไรคุณแม่ก็บอกเลยนะคะ ไปบอกข้างหูท่านเลย หูของแม่ได้ยินแน่นอน”
“แม่ไม่ได้อยากได้ยินเสียงเราหรอก”
“แล้วคุณแม่อยากได้ยินเสียงใครล่ะคะ”
“สุชาติ”
“แล้วคุณสุชาติเป็นใครคะ”
“ก็สามีใหม่ของแม่เขาไง”
เราเลยถามถึงผู้ชายคนนั้นว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ลูกสาวผู้ป่วยให้ข้อมูลว่า ตอนนี้ป่วยหนักและเข้ารับการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาลกลาง แต่ประโยคหนึ่งของผู้เป็นลูกสาวทำให้สะกิดใจคือ “เพราะสุชาติที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้”
“ เราเลยโทรติดต่อไปที่โรงพยาบาลกลางแล้วสอบถามหาผู้ป่วยชื่อนี้ ปรากฏว่าวันนั้นมีคนชื่อนี้เข้ามารับการรักษาอยู่พอดี ซึ่งคือสุชาติ สามีใหม่ของผู้ป่วยจริง ๆ เราบอกเขาว่า
“ คุณอยากบอกอะไรภรรยาของคุณไหม บอกได้เลยนะคะ ตอนนี้ผู้ป่วยยังไม่รู้สึกตัว แต่เขาได้ยินคุณแน่นอน ”
แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างหูผู้ป่วย ปรากฏว่าผู้ป่วยน้ำตาไหลตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่าสุชาติคุยอะไรกับภรรยาของเขา และข้อความสุดท้ายที่คุณสุชาติบอกกับเราคือ
“ ผมบอกเขาว่า ผมรักเขามาก ถ้าชาติหน้ามีจริง ผมจะดูแลเขาให้ดีกว่านี้ครับ”
หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้นผู้ป่วยก็จากไปอย่างสงบ บางทีผู้ป่วยอาจรอคอยการได้พบกันอีกครั้งของคนที่เขารักก็เป็นได้
เหตุการณ์ที่ทำให้ผู้ป่วยรายนี้มีอาการโคม่า คือในคืนก่อนหน้านั้นสุชาติไปดื่มสุรากับเพื่อน แล้วเกิดไส้ติ่งแตก เพื่อนจึงพาส่งโรงพยาบาลกลาง ผู้ป่วยไม่รู้ว่าสามีไม่กลับบ้านเพราะอะไร ก็กังวลและเครียด เพราะคิดว่าสามีทิ้งกันไปแล้ว จึงเส้นเลือดในสมองแตก ถึงเรื่องที่เล่าจะฟังดูเหมือนนิยาย แต่นิยายก็แต่งมาจากชีวิตจริงที่ทุกคนได้เล่นละครอยู่บนโลกใบนี้ เพราะโลกนี้คือละคร
วาระสุดท้ายของผู้ป่วยเราต้องช่วยเขาให้ถึงที่สุด
“ มีผู้ป่วยคนหนึ่งบอกกับเราว่า อยากขอโทษภรรยาน้อย เพราะเขาทำผิดต่อผู้หญิงคนนี้ไว้มาก แต่ภรรยาหลวงก็เป็นคนดี เลยไม่อยากให้ภรรยาหลวงรู้ เราเลยช่วยให้เขาพบกันโดยพาภรรยาหลวงไปทำบุญที่วัดข้างนอก และให้ภรรยาน้อยมาพบผู้ป่วย เพื่อให้ผู้ป่วยได้ขออโหสิกรรม ผู้หญิงบอกว่า
“ ชาตินี้เราจบกันแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เป็นคู่ที่ถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น เราจะไม่ทำร้ายใครอีก ขอเป็นเพื่อนร่วมโลกที่คอยช่วยเหลือกันและกัน ขออโหสิกรรมต่อกันและกันค่ะ ”
“เรารู้สึกว่าผู้ป่วยได้ปลดล็อกตนเอง และสบายใจที่ได้เคลียร์กับความรู้สึกผิดนี้แล้ว พร้อมที่จะเดินทางไกลไปอย่างสงบโดยไม่ติดค้างเรื่องอะไรอีก ”
เรื่อง : พรวรินทร์ นุตราวงศ์
เรียบเรียง : ชนินทร์ ผ่องสวัสดิ์
ภาพ : ฝ่ายภาพ อมรินทร์พริ้นติ้งฯ
ส่งคำถามธรรมะและเรื่องราวดี ๆ สร้างแรงบันดาลใจมาได้ที่ Secret Magazine (Thailand)
บทความน่าสนใจ
ฟลอเรนซ์ ไนติงเกล สตรีชั้นสูงผู้ใฝ่ฝันอยากเป็นนางพยาบาล
ปาฏิหาริย์ที่เป็นจริง เด็กน้อยฟื้นจากความตาย ทั้งที่หมดลมหายใจไปนานแล้ว
