ธันวาคม 2538
แสบตามาก รู้สึกเหมือนจะมากขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ดูโทรทัศน์อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล ทั้งที่ละครไม่เศร้าสักหน่อย แม่ เด เจ๊ติ๋ว ตกใจ นึกว่าฉันเสียใจเรื่องในหัวมีพยาธิ เปล่าเลย ฉันแสบตาจนน้ำตาไหลมาเองต่างหากเล่า
ถ้าเป็นมากก็โทร.ให้เจ๊ตุ่มพาไปหาหมอดีกว่า เจ๊ติ๋วพูด เขาลางานไม่ค่อยได้เหมือนเจ๊ตุ่ม
หมออีกแล้วเหรอ ! นี่ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่มีรอบเดือนมาเป็นปีแล้ว เขาจะว่าอย่างไรหนอ
ปลายเดือนธันวาคม 2538
ตอนเอกซเรย์สมองวันนี้ ฉันสวมบทแม่มดผู้วิเศษ ท่องอยู่แต่ว่า โอมเพี้ยง ! ขอให้ไม่เหลือแม้แต่ซากพยาธิอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา จนกระทั่งสองชั่วโมงผ่านไปผลออกมาปรากฏว่า…ไม่มีซากเจ้าตัวยึกยือเหลืออยู่แล้วจริงๆ ด้วย ไชโย !
เมื่อกลับถึงบ้าน แทบจะอดใจรอให้ถึงเวลาที่เพื่อนๆ ในกลุ่มซึ่งไปโรงเรียนกันตามปกติกลับถึงบ้านไม่ไหว ถึงอย่างนั้นพอสี่โมงเย็นปุ๊บ ฉันรีบกริ๊งหาเพื่อน ขอให้ทุกคนช่วยกันกวดน้ำคว่ำขันกับเจ้าพยาธิตัวดีไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน อย่าได้พบเจอกันอีกเลย
เมษายน 2539
วันนี้ฉันไปดูผลสอบเรียนต่อที่วิทยาลัยเทคโนแห่งหนึ่งในจังหวัดนครราชสีมา รู้ไหมเกิดอะไรขึ้น ผลสอบในคณะบัญชีน่ะเหรอ ฉันติดแหงอยู่แล้ว เพราะทำข้อสอบได้เกือบทั้งหมดนี่นา
สิ่งที่อยากเล่าก็คือ ฉันมองไม่เห็นชื่อตัวเองบนบอร์ดน่ะ เพื่อนๆ ก็ชี้ให้ดู บอกว่านี่ไงชื่อแก ไอ้ตั้ม ฉันไม่ได้โกหก มีชื่อแกจริงๆ นี่ไง นางสาวอรวรรณ ตอนแรกฉันคิดว่าคงเป็นเพราะดีใจจนตาลาย แต่ไม่ใช่ ไม่เคยมีใครตาลายเพราะดีใจหรอก เพราะเมื่อพยายามมองโน่นมองนี่ สังเกตภาพที่เห็น ก็เลยรู้ว่าเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นอีกแล้ว
ฉันมองไม่เห็นสิ่งที่พยายามมอง ยิ่งเพ่ง ยิ่งเบลอ แต่กลับมองเห็นสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจได้ชัดกว่า
เป็นอะไรอีกหนอ…เจ้าตั้ม หรือว่าอ่านหนังสือ ดูโทรทัศน์มากไป นอนน้อยไป…ไม่น่า แต่ไม่รู้สิ ! เพราะพยาธิและเนื้องอกในสมองทำให้ชีวิตของสาวน้อยคนนี้เปลี่ยนแปลงไป
จากคอลัมน์สู้ชีวิต นิตยสารชีวจิต ฉบับ 92 – 94
มีต่อ ตอนที่ 2 ค่ะ
บทความน่าสนใจอื่นๆ
บันทึกของวัยรุ่นนักกินหมู เนื้องอกในสมองยุบเพราะชีวจิต ตอนที่ 2
เนื้องอกในสมองยุบเพราะชีวจิต ตอนที่ 3 จบ
รำกระบองแบบชีวจิต พิชิต ภูมิแพ้ ราบคาบ
หายขาด มะเร็งต่อมน้ำเหลือง ด้วยชีวจิต 100 %
เยียวยา ไซนัส ขั้นรุนแรงด้วยน้ำอาร์ซีชีวจิต
