ตุลาคม 2538
เจ๊ตุ่มมาจากลพบุรีและฟันธงว่าฉันควรไปเอกซเรย์สมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวมันถึงได้ยังปวดอยู่อย่างนี้
ปิดเทอมแล้ว ก็ดีเหมือนกัน ฉันบอก เจ๊ตุ่มก็เลยสวมวิญญาณแม่อย่างที่เคยเป็นมาอย่างไรก็อย่างนั้น ขอลางาน กศน. ของตัวเองเพื่อพาฉันไปหาหมอพรุ่งนี้ ตื่นเต้นไหม นิดหน่อยนะ กลัวอยู่เหมือนกันไม่รู้นี่นาว่าเป็นอะไร แต่ทุกคนก็ปลอบ ให้สบายใจ เพราะสมัยนี้ทุกโรคสามารถรักษาให้หายได้
งั้นก็…เอาน่า เป็นไงเป็นกันพฤศจิกายน 2538
รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวฉัน ถ้าบอกไปจะเชื่อหรือเปล่า แต่ขอบอกก่อนเลยว่า ผลการตรวจน่ะ บ้าดีพิลึกเลยละ อีตอนที่หมอชี้ให้เห็นจุดในฟิล์มเอกซเรย์ของฉัน มันเป็นอะไรเหรอ เจ๊ตุ่มเป็นฝ่ายถาม แทน เพราะคงเห็นฉันหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
พยาธิตัวตืดอยู่ในสมอง หมอพูด อะไรนะ พี่สาวถามซ้ำ ความจริงฉันได้ยินชัดแจ๋วตั้งแต่แรก แต่ไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองนัก
หมอพูดด้วยประโยคเดิมด้วยความดังเพิ่มขึ้น ตอกย้ำความรู้สึกหวาดกลัวที่มีมาแต่แรก วูบหนึ่งนั้นอาการปวดหัวกลับจี๊ดขึ้นมาอีก อย่างกับว่าพยาธิมันรุมกินเนื้อสมองอย่างนั้นละ ฉันพยายามจ้องดูจุดขาวๆ บนฟิล์ม เผื่อมันจะหายแวบไปเดี๋ยวนั้น แต่จนแล้วจนรอด ร่องหยักในสมองก็ยังปรากฏจุดสีขาวอยู่ที่เดิม
เสียงหมอกับพี่สาวคุยอะไรกันอีกยืดยาว แต่ตอนนั้นฟังไม่รู้เรื่องเลย หูอื้อ เหมือนตัวเองเบาๆ ลอยๆ บอกไม่ถูก จนกระทั่งหมอพูดถึงสาเหตุ นั่นละถึงกลับมาสู่ความจริงอีกที
ส่วนใหญ่พยาธิพวกนี้มาจากเนื้อหมู บางทีการปรุงด้วยความร้อนอ่อนๆ หรือผ่านความร้อนอย่างรวดเร็วอาจจะฆ่ามันไม่ได้ พอมันเข้าไปก็เกาะอยู่ตามผนังกระเพาะหรือลำไส้ โชคร้ายถ้ามันเล็ดลอดเข้าเส้นเลือดได้ มันจะไปสมอง
เจ้าตั้ม พี่สาวหันมาเรียกชื่อเล่นของฉัน แกก็ชอบกินหมูมากไม่ใช่เหรอเห็นโปรดอยู่แต่หมูย่าง ไส้กรอก แฮม กุนเชียง แหนม หมูยอ มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
ฉันได้แต่ก้มหน้านิ่ง พยายามยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
ทันใดนั้นเจ๊ตุ่มคงเห็นปฏิกิริยาและเข้าใจทันที จึงรีบปลอบ ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากน่า หมอเขารักษาได้อยู่แล้วใช่ไหมคะหมอ ประโยคสุดท้ายนั้นเขาหันไปพูดกับหมอ
หมอจะให้ยาฆ่าพยาธิไปกินก็แล้วกัน พอยาหมดค่อยมาเอกซเรย์ดูอีกทีว่าพยาธิยังอยู่ไหม แต่โดยส่วนใหญ่กินยาแล้วมันมักจะตายหมดนั่นละ
บอกตามตรงว่าออกจากโรงพยาบาลด้วยความเซ็ง แต่พอกลับถึงบ้าน ทุกคนในบ้านก็เอาใจกันยกใหญ่ โดยเฉพาะเจ๊ตุ่มผู้มีอายุมากกว่าถึง 25 ปี
ด้วยความที่ฉันเป็นลูกหลงของแม่ และเกิดปีเดียวกับลูกสาวของเจ๊ตุ่ม เจ๊ตุ่มจึงดูแลใส่ใจฉันเหมือนเป็นลูกอีกคนหนึ่ง สมัยเป็นเด็กเล็ก ฉันได้กินนมเจ๊ตุ่มร่วมกับหลาน เหมือน ที่หลานก็ได้กินนมแม่ฉัน
ตอนที่เจ๊ตุ่มไปทำงาน ประมาณว่าดูดกันคนละเต้าเลยละ ฉันก็เลยมีแม่มากกว่าคนอื่นๆ แถมมีหลานที่สนิทสนมกันเหมือนคู่แฝด
ขณะเขียนบันทึกอยู่นี้ ฉันเก็บความรู้สึกภายในวันนี้ได้สองอย่าง หนึ่ง เซ็งเรื้อรัง ชิชะ เจ้าพยาธิตัวร้าย หน็อยๆอยู่ที่ไหนไม่อยู่ ดันมาอยู่บนหัวคน สอง อบอุ่นเป็นพิเศษ แม้โรคจะไม่ค่อยดี แต่โลกของฉันกลับสดใส เพราะมีคนใจดีมากมายอยู่รอบข้าง
