หยุดโทษคนอื่น เพิ่มความสุข ในชีวิต
มา เพิ่มความสุข ในชีวิตของเรา แล้วปรับความคิด ลดการกล่าวโทษคนอื่น โทษนั่น โทษนี่ลง “Victims of the Circumstance” (เหยื่อของสถานการณ์) เป็นชื่อเพลงเพลงหนึ่งของ บาร์เคลย์ เจมส์ ฮาร์เวสต์ ศิลปินคนโปรดคนหนึ่งของผม มีเนื้อร้องท่อนหนึ่งชัดเจนมาก ก็คือ “Those mistakes that you all made in the past, you never seem to see.” ซึ่งกล่าวถึงความผิดพลาดในอดีต
ปกติคนเรามักจะมองไม่เห็นความผิดพลาดของตัวเอง แล้วก็มักจะโทษนั่นโทษนี่ บ้างก็ว่าเป็นเพราะ “สถานการณ์” บีบบังคับ เราเลยต้องเป็นแบบนี้ ต้องทำแบบนั้น จึงเป็นเหตุผลมักง่ายที่ทำให้เราไม่ต้องรับผิดชอบอะไร คนทำงานเวลาเกิดปัญหาในองค์กรขึ้นมามักบอกกับตัวเองว่า เราทำอะไรไม่ได้มากนักหรอกนะ และกล่าวโทษระบบ เจ้านาย ลูกน้อง หรือเพื่อนร่วมงานแต่มักไม่ค่อยจะดูตัวเองว่าบางทีปัญหาอาจอยู่ที่ตัวเรา
หนังสือเล่มหนึ่งชื่อ The Way of Aikido ของ จอร์จ ลีโอนาร์ด ทำให้ผมย้อนกลับมานึกถึง “เหยื่อของสถานการณ์” ในหน้าที่ 36 กล่าวว่า ที่เรือนจำใหญ่แห่งหนึ่งในนิวเจอร์ซีย์ นักโทษจำนวนหนึ่งที่อยู่ในคุกได้รับชมวิดีโอชุดเดียวกัน ที่ถ่ายภาพผู้คนที่กำลังเดินอยู่ตามทางเดินในที่สาธารณะต่างๆ ของนครนิวยอร์ก แล้วได้ตั้งคำถามกับนักโทษเหล่านี้ว่า “ถ้าคุณยังเป็นนักจี้ปล้นอยู่ คุณอยากจะจี้หรือปล้นคนไหนบ้างในวิดีโอนี้”
ผลลัพธ์ออกมาน่าสนใจมากครับ
ข้อแรก - นักจี้ปล้นที่อยู่ในคุกเหล่านี้มักเลือก “คนในวิดีโอ” ใกล้เคียงกันมากได้แก่ ผู้หญิงชุดสีแดงคนหนึ่ง
ข้อที่สอง - คนที่ถูกเลือกโดยนักโทษเหล่านี้ไม่ได้มีท่าทางอ่อนแอหรือเป็นคนตัวเล็ก แต่เป็นเพราะ “ลักษณะการเดิน”
ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้สังเกตว่า ท่าทางการเดินของคนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการถูกเลือกเป็น “เหยื่อ” ของนักจี้ปล้น การเดินที่ไม่มีเซ็นเตอร์และไม่รู้จักการกราวดิ้ง (Grounding) หรือการ “รับรู้” ทุกขณะของการเดินหรือการรับรู้ว่าฝ่าเท้าของเราสัมผัสพื้นอย่างไร ไม่ใช่เป็นการเดินไปดูมือถือไป ใจไม่ได้อยู่กับร่างกาย ก็จะตกเป็นเหยื่อของมิจฉาชีพได้ง่าย สถานการณ์เหล่านี้เราเป็นผู้เลือกได้ว่าจะไม่ตกเป็นเหยื่อ
จอห์น คองเกอร์ นักจิตวิทยาสายโซมาติก (Somatic Psychology) บอกว่า การอยู่ในโลกใบนี้โดยไม่รู้จักการกราวดิ้งนั้นเป็นอันตรายอย่างมาก ไม่รู้แล้วยังพานไปคิดว่า การที่ฉันถูกปล้นเป็นเพราะฉันโชคร้าย ไปอยู่ผิดที่ผิดเวลา จึงตกเป็น “เหยื่อของสถานการณ์”
