แรงบันดาลใจ

ตอนเด็กๆ ฉันเคยคิดว่า ถ้าแม่เป็นอะไรไปฉันคงต้องตายตาม… อาจเป็นเพราะฉันผูกพันกับแม่มาก ต่อมาเมื่อแม่ล้มป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่ได้ ฉันก็รู้สึกทุกข์ทรมานใจ จนทุกครั้งที่แม่เข้าโรงพยาบาล ฉันจะต้องบนบานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอต่ออายุให้แม่ทุกครั้ง ความในใจของลูก …แต่มาวันนี้ ฉันกลับไม่ต้องการยื้อยุดหรือร้องขอชีวิตแม่กับใครอีกต่อไป เพราะฉันคิดว่า การที่จะฉุดรั้งใครไว้เพื่อความสุขของเรามันเป็นความเห็นแก่ตัวมากกว่า ในขณะที่คนคนนั้นอยู่ในความทุกข์ทรมานมาโดยตลอด ฉันรู้ว่าเวลาของแม่เหลือน้อยลงทุกที ฉันจึงอยากใช้วันคืนกับแม่ให้คุ้มค่าที่สุด…ฉันได้พาแม่มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ทุกเช้าก่อนไปทำงานฉันมีเวลาเพียงแค่ทักทายแม่ แต่ทุกเย็นฉันก็จะชดเชยด้วยการป้อนข้าวหรือแปรงฟันให้แม่ ในขณะที่ทุกวันหยุดก็จะได้ป้อนเกือบทุกมื้อ แถมด้วยการอ่านหนังสือให้ฟังตอนกลางวัน อาบน้ำแต่งตัว และพาไปนั่งรถเข็นดูดอกไม้ตอนเย็น…แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ทุกคืนฉันจะนำแม่สวดมนต์และทำสมาธิก่อนนอน ฉันดีใจที่ได้มีโอกาสทำอะไรหลายๆ อย่างเหมือนที่แม่ทำให้ฉันตอนเด็กๆ มันทำให้ฉันรู้ว่า แม่เลี้ยงลูกทุกคนมาด้วยความรัก ความเอาใจใส่ และความอดทนขนาดไหน ก่อนนอนฉันจะพูดกับแม่เสมอว่า “แม่หลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องนึกถึงอะไรนอกจากลมหายใจเข้า – ออกและความดีทั้งหลายที่แม่ได้ทำมาตลอดชีวิต…อย่าไปสนใจร่างกายนี้ เพราะมันถึงเวลาที่ต้องเสื่อมโทรมแล้ว ใครๆ ก็ต้องแก่ เจ็บ และตาย…แต่ถ้าแม่ทำใจให้มีความสุข แม่จะได้ไปสวรรค์นะ ไม่ต้องห่วงใครทั้งนั้น แม่แค่ไปรออยู่ที่นั่น แล้วเราก็จะได้พบกันอีก หรือถ้าแม่ทำใจให้ว่างเปล่า แม่อาจไม่ต้องเกิดอีกเลยก็ได้นะคะ” พูดจบฉันก็จะเปิดเทปเพลงธรรมะให้แม่ฟัง ความในใจของลูก ฉันไม่คิดว่าการพูดถึงความตายเป็นสิ่งอัปมงคล แต่ตรงกันข้าม เราควรให้ผู้ที่กำลังจะพบกับมันได้เตรียมตัวเตรียมใจและรับรู้ว่า ความตายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด มันเป็นเพียงการเปลี่ยนสถานะเท่านั้น…ถึงแม้ส่วนใหญ่แม่จะหลับไปก่อนด้วยความอ่อนเพลีย แต่ฉันก็ดีใจที่ใบหน้าแม่ระบายไปด้วยความสงบสุข มันทำให้ฉันเชื่อว่า ถ้าแม่จากไปในวันนั้น […]

เรื่องราวต่อไปนี้ถ่ายทอดจากชีวิตจริงของหญิงแกร่งร่างเล็กที่ชื่อ นิพา เดชมา หรือ คุณปุ๋ยอดีตลูกชาวนาผู้ไม่เคยยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต

ฉันชอบคํากล่าวที่ว่า “Be wise enough not to trust in miracles but be foolish enough to believe in one.” หรือ “จงฉลาดพอที่จะไม่งมงายในความมหัศจรรย์แต่จงโง่เขลาพอที่จะเชื่อว่ามันมีอยู่จริง” เพราะการที่คนเรามีความเชื่อในอะไรที่อยู่เหนือธรรมชาติ หรือพิสูจน์ไม่ได้ด้วยวิธีทางวิทยาศาสตร์ ก็ทําให้เรามีความหวังว่าจะมีอะไรที่แปลกประหลาดหรือมหัศจรรย์เกิดขึ้นกับเราได้ โดยเฉพาะเมื่อเรากําลังตกอยู่ในความทุกข์หรือหมดหวังในชีวิต ความกตัญญู ฉันเองเคยอยู่ในภาวะนั้น เมื่อแม่ซึ่งมีสุขภาพแข็งแรงต้องประสบอุบัติเหตุรุนแรงจนกลายเป็นอัมพาตทั้งตัวภายในชั่วข้ามคืน ฉันพยายามทําทุกวิถีทางที่จะไม่ให้แม่ต้องพิการไม่ว่าจะเป็นด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์หรือไสยศาสตร์ ฉันไม่เคยยอมจํานนต่อคําตัดสินของหมอคนไหน และคิดเสมอว่าต้องมีทางอื่นที่เป็นไปได้ ฉันจึงพาแม่ไปรักษาทุกโรงพยาบาลที่ใครบอกว่ามีหมอเก่งทั้งในและต่างประเทศ ขณะเดียวกันก็ทําบุญสะเดาะเคราะห์และอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วทุกหัวระแหง…แต่ปาฏิหาริย์ก็ไม่มีจริงสําหรับแม่ ฉันจึงได้แต่คิดว่าคงเป็นกรรมเก่าที่แม่ทําไว้ชาติที่แล้ว เพราะชาตินี้แม่เป็นคนที่ดีที่สุดในสายตาของทุกคน ถึงแม้จะหมดหวัง แต่ฉันก็ไม่เคยท้อแท้ที่จะดูแลแม่และทําชีวิตที่เหลืออยู่ของแม่ให้มีคุณภาพที่สุด เพราะแม่ยังสมองดีและรับรู้ทุกอย่าง ระยะแรกฉันไปหาแม่ทุกวันที่ทําได้ ไม่ว่าแม่จะต้องไปรักษาตัวอยู่ไกลแค่ไหน บางครั้งฉันต้องขับรถไปถึงต่างจังหวัดเพื่อดูแลแม่ แล้วก็กลับมาเยี่ยมพ่อที่อีกโรงพยาบาลหนึ่ง ในช่วงที่พ่อล้มเจ็บเพราะไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ ฉันต้องทําทุกอย่างคนเดียว เนื่องจากตอนนั้นน้องคนหนึ่งอยู่ต่างจังหวัดและอีกคนอยู่ต่างประเทศ บางวันฉันเหนื่อยจนต้องร้องไห้ขณะขับรถ เพราะไม่อยากให้พ่อแม่เห็นฉันอ่อนแอ แต่ก็ไม่เคยนึกเบึ่อที่จะทําสิ่งเหล่านี้ ตรงกันข้าม ฉันภูมิใจและมีความสุขที่ได้ดูแลคนที่ฉันรักและรักฉันมากที่สุด น่าเสียดายที่พ่อมาด่วนจากฉันเร็วเกินไป ฉันเสียใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดว่าควรจะได้ตอบแทนพระคุณท่านมากกว่านี้ ฉันตั้งใจไว้ว่าจะไม่ให้ตัวเองต้องรู้สึกผิดที่ไม่ได้ทําอะไรจนสุดความสามารถอีก เมื่อแม่ออกจากโรงพยาบาล ฉันจึงดูแลเอาใจใส่ท่านอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทําได้ พาท่านไปทุกหนทุกแห่งเพื่อให้ท่านคลายทุกข์ ถึงแม้บางแห่งจะลําบากมากสําหรับคนพิการ […]

โตโน่ – ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ ร็อคเกอร์หัวใจรักษ์โลก ไม่มีใครไม่รู้จัก โตโน่ หนุ่มหน้ามนที่แจ้งเกิดจากเวทีเดอะสตาร์ ปีที่ 6 เมื่อ พ.ศ. 2553 และจดจำได้ไม่รู้เลือนจากละครเรื่องเรือนแพในบทของแก้ว และบทเสือเล้งจากละครเรื่องเพชฌฆาตดาวโจร จนวันนี้ ร็อคเกอร์หนุ่ม โตโน่ – ภาคิน นอกจากจะเป็นนักร้องและนักแสดงมากฝีมือแล้ว ตอนนี้หัวใจของเขากำลังเป็นสีเขียว เพราะอะไรตามมาดูกัน จากข่าวคราวที่ทราบกันดีว่า ร็อคเกอร์หนุ่มจากบ้านเดอะสตาร์ ประกาศบนอินสตาแกรมส่วนตัวเมื่อวันที่ 13 มกราคม 2562 ว่า ” ถึงเวลาหรือยัง…ที่เราจะใส่ใจมลพิษทางอากาศ ทางบก ทางน้ำ กันอย่างจริงจัง โดยเฉพาะในกรุงเทพมหานคร ผมขอเริ่มที่ตัวผมเองแล้วกันนะครับ ผมจะตระเวนเก็บขยะในกรุงเทพฯ ในวันที่ผมว่าง วันละ 3-5 ชั่วโมง เริ่มจากวันพรุ่งนี้ ใครจะว่าผมบ้าก็ไม่เป็นไร ผมอึดอัดใจที่ต้องเห็นสิ่งที่แผ่นดินไทยกำลังเผชิญอยู่ ใครอยากเก็บ อยากช่วยผมขอบคุณมาก ดูแลตัวเองกันด้วยนะครับคนไทย ผมขอใช้ชื่อสิ่งที่เราจะทำชื่อว่า โครงการเก็บรักษ์ #มลพิษทางอากาศ #ฝุ่นPM2.5 #เริ่มเลยแล้วกันครับ #เก็บรักษ์ จาก คนไทยคนหนึ่ง […]

แทบทุกคนต้องเคยผ่านช่วงเวลาที่รู้สึกอ่อนล้า สิ้นหวังในการทำสิ่งใดๆ มาบ้าง เมื่อถึงช่วงเวลานั้นเราแทบทุกคนต่างต้องการกำลังใจจาก คนข้างๆ 

หากปรารถนาจะมีริมฝีปากที่ดึงดูดใจ จงกล่าวถ้อยคำอันเปี่ยมด้วยเมตตา ออเดรย์ เฮปเบิร์น หากปรารถนาจะมีดวงตาอันงดงาม จงมองเห็นความดีในตัวผู้อื่น หากปรารถนาจะมีรูปร่างอันงามระหง จงเอื้อเฟื้อแบ่งปันอาหารแก่ผู้หิวโหย หากปรารถนาเส้นผมงามสลวย จงปล่อยให้เด็กน้อยลูบไล้เส้นผมของคุณวันละครั้ง… นี่เป็นบางส่วนจากบทกวี Time Tested Beauty Tips (เคล็ดลับความงามอย่างยั่งยืน) ของ แซม เลอเวนสัน ที่ ออเดรย์ เฮปเบิร์น อดีตเจ้าหญิงแห่งฮอลลีวู้ด ต้นแบบความงามอย่างอ่อนเยาว์แห่งยุคทศวรรษ 1950 มักยกมาสอนลูกๆ และเตือนใจสาวๆ ไม่ให้ยึดติดกับรูปลักษณ์ภายนอกที่มีแต่จะร่วงโรยตามกาลเวลา เพราะความงามอันแท้จริงควรสะท้อนมาจากจิตวิญญาณภายในอันเปี่ยมด้วยความรัก การให ้ และการแบ่งปัน     หลายคนอาจจดจำอดีตดาราสาวเอวบางร่างน้อยผู้นี้ในฐานะหนึ่งในสตรีที่สวยที่สุดในโลกตลอดกาล แต่ใครจะรู้ว่าตัวจริงของเธอนิยมใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายก็เน้นที่สวมสบายไม่เป็นทางการ ชอบใช้ชีวิตอย่างสงบกับครอบครัวในบ้านหลังเล็กๆ มากกว่าในคฤหาสน์ ชอบเลี้ยงสัตว์และอยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ เฮปเบิร์นผู้ไม่เคยมองว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดใจเคยให้สัมภาษณ์ว่า ””ใครๆ ก็มีรูปลักษณ์อย่างฉันได้ แค่ตัดผมสั้น สวมแว่นกันแดดอันใหญ่และชุดกระโปรงแขนกุดตัวเล็กๆ„”     เจ้าของรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยม จาก Roman Holiday (1953) ผู้นี้เป็นคนร่าเริง ขี้เล่น […]

เมื่อเธอคิดถึงคนที่รักเธอลองมองดูที่มือของเธอสิ แล้วเธอจะเห็นเขาอยู่กับเธอตลอดเวลา แม้ว่าวันนี้จะมีเขาอยู่ด้วยหรือไม่ก็ตาม เพราะเธอและเขาเป็น ดั่งกันและกัน

เกรซ – พัชร์สิตา อธิอนันตศักดิ์ เป็นจิตอาสาเพราะหัวใจเรียกร้อง เกรซ – พัชร์สิตา อธิอนันตศักดิ์ นักแสดงสาวลูกครึ่งไทย-อินเดียแห่งวิกหมอชิต กับผลงานล่าสุดในละครเรื่อง “หลงเงาจันทร์” เมื่อไม่นานมานี้ เกรซมีข่าวว่า ได้เข้าช่วยผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุบนท้องถนน ทำให้เราได้รู้ว่าเธอเป็นจิตอาสาของมูลนิธิป่อเต็กตึ๊งอยู่ด้วย   จุดเริ่มต้นของการเป็นนางเอกจิตอาสา ” เกรซสนใจงานจิตอาสาอยู่แล้ว เพราะมีความฝังใจมานานว่าอยากมีความรู้ในการช่วยเหลือผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุได้อย่างถูกต้อง พอมาได้รู้จักกับพี่กุ้ง ซึ่งเป็นจิตอาสาประจำจุดพื้นที่ สน.ลุมพินี ตรงลานพระบรมรูป รัชกาลที่ 6 จึงเข้ามาสู่การเป็นจิตอาสา เกรซเริ่มงานจิตอาสาครั้งแรกคือ งานพระบรมศพ ในหลวง รัชกาลที่ 9 เรามีหน้าที่ช่วยอำนวยความสะดวกให้กับผู้ที่เดินทางมาร่วมงานกราบพระบรมศพ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็รู้สึกชื่นชอบงานจิตอาสามากขึ้น เราเลือกเข้าอบรม EMR (หลักสูตรสำหรับเจ้าหน้าที่และอาสาสมัครกู้ชีพ ซึ่งอนาคตจะบังคับให้จิตอาสาจำเป็นต้องเรียน) แล้วนำความรู้จากการอบรมครั้งนี้มาใช้ สามารถช่วยเหลือผู้ประสบอุบัติเหตุได้ในเบื้องต้น และยังเป็นการป้องกันการถูกเข้าใจผิดว่าเป็นจิตอาสาเถื่อน เพราะเราจะได้ใบรับรองจากการอบรมครั้งนี้ด้วย ทุกวันนี้เกรซจะพกกระเป๋ายาและชุดปฐมพยาบาลติดไว้ในรถเสมอ ”     จิตวิญญาณและสัญชาตญาณของความเป็นจิตอาสา ” อย่างที่ทราบกันดีว่าเกรซมีข่าวช่วยเหลือคุณลุงที่ประสบอุบัติเหตุจากมอเตอร์ไซค์ชนกัน เหตุเกิดขึ้นที่ถนนบางนา-ตราด หลังจากถ่ายละครช่วงเช้าเสร็จก็ขับรถไปทำธุระที่เมกะบางนา ระหว่างทางมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เราตัดสินใจจอดรถชิดข้างทาง แล้วลงไปช่วยผู้บาดเจ็บทันที […]

จากโบสถ์สู่สังคม อาจารย์ไลฟ์ – วาระ มีชูธน กูรูด้านความรัก Secret ชวนมารู้จักกับ อาจารย์ไลฟ์ – วาระ มีชูธน กูรูด้านความรัก ผู้ให้คำปรึกษาคู่รักในงาน Staying in Love ของบริษัทธุรกิจเพื่อสังคม LIFEiS ที่จัดขึ้นเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ถึงแม้จะเป็นกูรูด้านความรัก แต่ชีวิตของเขาไม่ได้หวานแหวว และการผ่านพ้นวิกฤตที่เลวร้ายมาได้ในแต่ละครั้งคือ ความศรัทธา   ทำไมถึงเป็นผู้ให้คำปรึกษาด้านความรัก ” ก่อนหน้านี้ผมเป็นครูสอนที่โรงเรียนนานาชาติถึง 15 ปี เป็นอาจารย์พิเศษที่มหาวิทยาลัยมหิดล และอาชีพสุดท้ายของผมคือ ผู้บริหารโรงเรียนนานาชาติ ผมลาออกจากงานประจำมาเป็นศิษยาภิบาล เพื่อใช้เวลาทั้งหมดที่มีทุ่มเทให้กับงานศาสนา ผมมองย้อนกลับไปในตอนที่ผมกับภรรยากำลังจะแต่งงาน เราทั้งสองต้องเข้าอบรมเรื่องการครองคู่ก่อนที่จะเข้าพิธีแต่งงาน ซึ่งเป็นธรรมเนียมของคริสเตียน เพื่อให้คู่รักแน่ใจว่าจะครองรักกันในฐานะสามีและภรรยาได้ตลอดไป โดยมีผู้ให้คำปรึกษาตลอดการอบรมคือศิษยาภิบาล ตอนนั้นผมรู้สึกว่าเป็นอะไรที่มีคุณค่ามากสำหรับคู่รัก เป็นการตอกย้ำให้แน่ใจว่าเราทั้งสองจะครองรักร่วมกันอย่างมั่นคง และในวันนี้ผมได้มาเป็นศิษยาภิบาล ซึ่งต้องทำหน้าที่เป็นผู้ให้คำปรึกษาด้านความรักแก่คู่รัก และหน้าที่อื่นที่ต้องสนองงานศาสนา ซึ่งผมพยายามหนีหน้าที่นี้มาโดยตลอด แต่พระองค์ก็กำหนดผมไว้แล้วว่าผมต้องเป็นศิษยาภิบาล ”   ทำไมถึงหนีการเป็นศิษยาภิบาล ” คุณพ่อคุณแม่ของผมเป็นศิษยาภิบาล ท่านจะเดินทางไปสอนหนังสือให้เด็ก ๆ ที่ยากไร้ในจังหวัดร้อยเอ็ด […]

โชคดี สร้างได้ …ไม่ต้องรอโชคชะตา โชคดี สร้างได้ – ผู้คนส่วนใหญ่หากทำอะไรแล้วล้มเหลว ไม่ประสบความสำเร็จ ก็มักจะ “อ้าง” ว่าเป็นเพราะโชคชะตากำหนด  ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้ว  โชคจะดีหรือไม่  เราสามารถสร้างหรือกำหนดขึ้นได้ด้วยตัวเอง ศาสตราจารย์ริชาร์ด  ไวส์แมน (RichardWiseman) แห่งสถาบันจิตวิทยา  มหาวิทยาลัยเฮิร์ตฟอร์ดเชียร์ (University of Hertfordshire)  อังกฤษ ผู้ศึกษาวิจัยเรื่อง “ความโชคดี” มานับสิบปีได้ข้อสรุปว่า “ความโชคดีไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคน แต่มักจะเกิดขึ้นกับคนที่มีลักษณะพิเศษ” คนลักษณะพิเศษที่พูดถึง ได้แก่ ผู้ที่มีทักษะในการสร้างโอกาสและมองเห็นโอกาส  ผู้ที่ตัดสินใจอย่างชาญฉลาดโดยไม่ได้อาศัยแค่บรรทัดฐานของตนเองเพียงอย่างเดียว  มีความคาดหวังในด้านบวก และมีทัศนคติที่ยืดหยุ่น  นอกจากนั้นยังพบว่า  ผู้คนที่อับโชคมักเป็นคนเคร่งเครียด มองโลกในแง่ร้าย  ไม่กล้าเปิดใจรับสิ่งใหม่ ๆ สนใจแต่เรื่องเดิม ๆ  สิ่งเหล่านี้เองที่ทำให้พวกเขามักจะพลาดโอกาสต่าง ๆ ไปอย่างน่าเสียดาย เมื่อศาสตราจารย์ริชาร์ดทดลองให้ผู้คนที่อับโชคเข้ารับการฝึกฝนคุณลักษณะต่าง ๆ ของคนที่โชคดีเป็นเวลาหนึ่งเดือน  ผลการทดลองก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า  อาสาสมัครกว่าร้อยละ 80 รู้สึกว่าตนเองเริ่มโชคดีมากขึ้น 10 อุปนิสัยแห่งความโชคดี ดักลาส  มิลเลอร์ (Douglas Miller)  นักเขียน นักพูด นักฝึกอบรม  และโค้ชด้านอาชีพชื่อดัง  เป็นอีกคนหนึ่งซึ่งเชื่อว่า  โชคดีไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ เขาเขียนหนังสือ “THE LUCK HABIT” ซึ่งระบุถึงปัจจัยแห่งความโชคดีไว้ดังนี้คือ 1 รู้จักตนเอง รู้ว่าอะไรที่สำคัญกับชีวิตบ้างเพื่อจะได้ทุ่มเทใช้ชีวิตไปให้ถูกทาง 2  มีเป้าหมาย ทั้งระยะสั้นและระยะยาว เพื่อให้เกิดแรงจูงใจและมีทิศทางในการใช้ชีวิตอย่างชัดเจน 3  กระตือรือร้น สดชื่นอยู่เสมอ ใส่ใจกับทุกสิ่งที่ทำ อยากรู้อยากเห็นสนใจเปิดรับเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆเสมอ 4 เชื่อมั่น “ทำได้”  และ “จะทำ” การมีความรู้และทักษะต่าง ๆ แม้จะก่อให้เกิดความมั่นใจ  แต่ยังไม่พอ  ต้องสร้างแรงจูงใจว่า “อยากทำ” ด้วย  เพราะความเชื่อมั่นและแรงจูงใจจะช่วยให้ประสบความสำเร็จในชีวิต 5 อย่าขี้เกียจ ต้องทำงานหนัก  การทำงานหนักหมายถึงหมั่น “ตรวจสอบ” ตัวเองอยู่เสมอว่ามีอะไรที่ต้องปรับปรุงหรือพัฒนา  จากนั้นจึงฝึกฝนทักษะใหม่ ๆ นั้นให้เชี่ยวชาญ 6 อย่ากลัวอย่ากังวลกับสิ่งที่ยังไม่เกิด เพราะความกดดันอาจทำให้เกิดความผิดพลาดได้  คิดไว้เสมอว่า  ทุกปัญหาสามารถแก้ไขได้โดยการจัดการอย่างมีสติและเป็นขั้นเป็นตอน 7 ล้มบ้างก็ได้  แพ้บ้างก็ดี เรียนรู้จากความล้มเหลวหรือความพ่ายแพ้เพื่อไม่ให้เกิดซ้ำอีก 8 เปิดกว้างรับฟังความคิดเห็น ให้คิดว่าทั้งคำชมและคำวิจารณ์  ถือเป็น “ของขวัญ” และ “โอกาส” ในการพัฒนาตนเอง 9 สัมพันธภาพเป็นสิ่งสำคัญ ไม่ใช่แค่หมั่น “สร้าง” ให้เพิ่มขึ้น  แต่ต้องหมั่น“รักษา” สิ่งที่มีอยู่ไม่ให้ขาดหาย  ยิ่งคุณรู้จักผู้คนมากเท่าไหร่  ก็ยิ่งเป็นประโยชน์มากเท่านั้น 10 มองเห็นโอกาส ไม่รอให้โอกาสมาหา  แต่ขวนขวายสร้างโอกาสให้ตัวเอง  ขณะเดียวกันต้องเตรียมความพร้อมในด้านต่าง ๆ อยู่เสมอ  เช่นพัฒนาความรู้ความสามารถและทักษะเพื่อสร้างโอกาสนั้นให้เป็นจริง  อย่าสร้างอุปสรรคปลอม ๆ มาบั่นทอนความมั่นใจของตนเอง เช่น  ฉันทำไม่ได้หรอก  ฉันไม่เก่ง “คนที่มีอุปนิสัยแห่งความโชคดีจะให้ความสำคัญกับการสร้างความโชคดีเสมอ และไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย ไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างแน่นอน ”   เรื่องจาก : นิตยสาร Secret […]

บทความให้กำลังใจ ต่อไปนี้ เป็นเรื่องของความงดงามและเข้มแข็งของจิตใจมนุษย์ที่ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค ในที่นี้คือความเจ็บป่วยทั้งหลาย

ใครจะคิดว่าเด็กขี้แยที่เอาแต่ร้องไห้เวลาถูกเพื่อนแกล้งจะกลายมาเป็นพระเอกละครในวันนี้  อ้วน เด่นคุณ ผมเกิดที่จังหวัดอุบลราชธานี ตั้งแต่เด็ก ๆ ผมไม่ชอบเดินตามใคร ไม่ชอบทำตามเพื่อน ซึ่งพอไม่ทำตามเพื่อน นอกจากจะไม่มีใครคบแล้ว เพื่อน ๆ ยังรวมหัวแกล้งผมตลอด อย่างตอนพักเที่ยง ผมตักข้าวใส่ถาดเสร็จ เพื่อนเอาดินสอหลาย ๆ แท่งมาปักในข้าวผมแล้วร้องเพลงแฮ็ปปี้เบิร์ธเดย์ ข้าวก็เลอะคราบดินสอ กินไม่ได้ ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว บางครั้งเพื่อนก็เอาถาดใส่ข้าวมายัดใส่กระเป๋าผมตอนเผลอ คือหาเรื่องแกล้งได้ไม่เว้นแต่ละวัน ผมร้องไห้กลับบ้านทุกวัน ผมโกรธนะที่เพื่อนแกล้ง แต่ไม่กล้าตอบโต้เพราะไม่มีพวกเหมือนคนอื่น พอขึ้นมัธยมปลาย ผมไม่อยากถูกแกล้งอีก จึงเริ่มทำตัวกลมกลืนกับเพื่อน เริ่มเลียนแบบเพื่อน จนถึงขั้นเสเพล มีเรื่องท้าตีท้าต่อยไม่เว้นแต่ละวัน แต่ไม่ว่าจะเกเรขนาดไหน ผมก็มีความฝัน นั่นคือการเป็นนักดนตรี ผมเดินตามความฝันก้าวแรกโดยการเป็นนักดนตรีวงโยธวาทิตของโรงเรียน ทุกวันที่ผมเดินเข้าโรงเรียน ผมจะไหว้ศาลหน้าโรงเรียนแล้วขอพรว่า  “สาธุ ขอให้ผมได้เป็นนักดนตรีดัง ๆ ด้วยเถิด”     เวลานั้นเรื่องการเป็นดาราไม่อยู่ในความคิดของผมเลยแม้แต่น้อย มันคือสิ่งที่ห่างไกลกับเด็กต่างจังหวัดมาก เวลาผมดูโทรทัศน์ ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ชอบมากแต่ไม่เคยคิดว่าเราจะไปยืนในจุดนั้น แต่แล้วสิ่งที่เหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้น วันนั้นภาพยนตร์เรื่อง ฮักนะ สารคาม มาเปิดรับนักแสดงที่โรงเรียน โดยแต่ละห้องต้องส่งตัวแทนเพื่อไปคัดเลือกนักแสดง ผมไม่ได้สนใจเพราะไม่ใช่ทางของผม แต่หัวหน้าห้องส่งชื่อผมไปโดยไม่บอกก่อน พอถึงวันทดสอบการแสดง ซึ่งตรงกับวันเสาร์ ปกติแล้วทุกวันเสาร์ผมจะสอนดนตรีน้อง ๆ ที่บ้าน เพราะแม่ไม่ให้ออกจากบ้านไปไหน แต่ครั้งนี้หัวหน้าห้องมัดมือชก โทร.บอกแม่ว่ามีสอบภาษาไทย แล้วมาบอกผมว่าให้ไปเป็นหน้าเป็นตาให้เพื่อนในห้องหน่อย ผมจึงตกกระไดพลอยโจนต้องไปทดสอบการแสดงในที่สุด เมื่อไปถึงที่ทดสอบการแสดง คนอื่นแต่งตัวกันมาดีมาก แต่ผมไม่คิดจะทำงานเส้นทางสายนี้อยู่แล้วจึงใส่เสื้อผ้าสไตล์ตัวเอง เสื้อขาด ๆ กางเกงยีนตัดขา ไม่น่าเชื่อว่าผมผ่านการคัดเลือกและได้เป็นหนึ่งในนักแสดงภาพยนตร์เรื่องนั้น เพราะทีมงานต้องการคาแร็คเตอร์จน ๆ นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป     เมื่อเริ่มเข้าวงการบันเทิง ชีวิตไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ผมต้องหยุดเรียนไปถ่ายภาพยนตร์ พอกลับมาเรียน สอบตกเกือบทุกวิชา ตอนนั้นเรียน ม.6 แล้ว โชคดีที่โรงเรียนมีระยะเวลาให้นักเรียนสอบซ่อม ผมกลับมาดูหนังสืออย่างหนักจนสอบผ่านทุกวิชาและจบพร้อมเพื่อนในที่สุด เมื่อเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ทำงานในวงการเต็มตัว จากเด็กที่ไม่มีความรับผิดชอบก็รับผิดชอบมากขึ้น แม้การได้เป็นนักแสดงจะเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย แต่เมื่อได้โอกาสแล้วก็ต้องตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ สิ่งที่ผมยึดเป็นหลักในการทำงานมาตลอดคือสติ ต้องมีสติติดตัวอยู่เสมอ เพราะถ้ามีสติ เราจะไม่ทำเรื่องที่ไม่ควรทำ หรือสิ่งใดที่เคยทำแล้วไม่ดี เราก็ไม่ทำอีก ผมเชื่อว่าหากมีสติ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร เราก็สามารถผ่านมันไปได้ครับ   Secret BOX ไม่มีคำพูดใครชี้ชะตาเราได้เท่าเราลงมือทำด้วยตัวเอง เพราะสุดท้ายแล้ววันหนึ่งถ้าเราทำดีหรือทำชั่ว มันก็มาจากการตัดสินใจของเรา โทษคนอื่นไม่ได้ อ้วน – เด่นคุณ งามเนตร   ที่มา  นิตยสาร Secret ฉบับที่ 183 เรื่อง เด่นคุณ งามเนตร เรียบเรียง อุรัชษฎา ขุนขำ ภาพ ฝ่ายภาพ อมรินทร์พริ้นติ้งฯ Secret Magazine (Thailand) IG @Secretmagazine

วิธีบำบัดโรคที่ผู้ให้และผู้รับได้บุญร่วมกัน ปูเป้–อรปวีณ เมืองเกษม ปูเป้-อรปวีณ เมืองเกษม เป็นผู้ป่วยโรคลมชักและเคยเข้ารับการผ่าตัดสมองตอนอายุ 18 ปี จึงมีอาการป่วยทางจิตเวช แต่โชคดีที่ไม่รุนแรง ปูเป้รักษาอยู่ที่โรงพยาบาลรามาธิบดี หลังจากนั้นพักฟื้นโดยการฝากเลี้ยงในสถานที่ดูแลต่าง ๆ ปัจจุบันย้ายมาอยู่ที่ศูนย์พัฒนพงศ์ เนอร์สซิ่งโฮม ซึ่งเป็นศูนย์ดูแลผู้สูงอายุและผู้ป่วยพักฟื้นของอาจารย์บุษยา พัฒนพงศ์ เธอเล่าให้ฟังว่า “  หลังจากผ่าตัดสมองมา การบำบัดอาการของปูเป้ต้องอาศัยกิจกรรมที่ทำให้เกิดสมาธิ เมื่อปูเป้บำบัดอาการด้วยการถักผ้าพันคอซึ่งเรียนรู้มาจากคุณแม่ ปูเป้จำได้ว่าผ้าพันคอผืนแรกที่ปูเป้ตั้งใจถักเป็นผืนสีขาว-เหลือง ถักเพื่อมอบเป็นของขวัญให้กับจิตแพทย์ที่ดูแลเราตอนรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลรามาธิบดี คือ รศ.นพ.ศิริไชย หงษ์สงวนศรี เพราะท่านเคยช่วยเหลือชีวิตเราเอาไว้ ปูเป้จึงอยากตอบแทนพระคุณ “ หลังจากนั้นก็ย้ายไปพักฟื้นอยู่หลายแห่ง แต่ยังรักษาที่โรงพยาบาลรามาธิบดีอยู่ เพราะยังต้องรักษาโรคลมชักให้หายขาด ทำให้ห่างหายจากการถักผ้าพันคอไป จนกระทั่งที่บ้านย้ายปูเป้มาพักที่ศูนย์พัฒนพงศ์ เนอร์สซิ่งโฮม เราจึงได้มีโอกาสกลับมาถักผ้าพันคออีกครั้ง ปูเป้ดีใจมากเพราะมีความสุขทุกครั้งที่ถัก ทำให้ปูเป้มีสมาธิ และไม่เครียด อีกอย่างนอกจากการถักผ้าพันคอ ปูเป้ก็จะสวดมนต์และนั่งสมาธิ ซึ่งพี่จ๋า ลูกสาวของคุณยายที่พักอยู่ในศูนย์นี้เป็นคนสอน พี่จ๋าให้ปูเป้กำหนดลมหายใจเข้า-ออก และคอยสังเกตสภาพอารมณ์บ้างในบางครั้ง “ ระหว่างที่ปูเป้พักอยู่ที่นี่ได้ช่วยเหลือพี่ ๆ พยาบาลดูแลผู้สูงอายุ อาบน้ำ วัดความดัน และทำกิจกรรมบำบัด พูดคุยกับคุณตา-คุณยาย เราเป็นเด็กคนเดียวในศูนย์แห่งนี้ […]

“ทิโมธี เรย์ บราวน์” ผู้ป่วยแห่งเมืองเบอร์ลิน ผู้เปลี่ยน “โรค” ให้เป็น “โชค” ในปี พ.ศ. 2538 ชายชาวอเมริกันผู้หนึ่งทราบผลการตรวจว่าตัวเองติดเชื้อไวรัสเอชไอวี

สิ่งที่สำคัญกว่าคือ อายุ ที่ไม่เป็นเพียงตัวเลขคืออายุที่หมายถึงพลังชีวิตนั่นเองครับ การมีพลังชีวิตสูง คือมีความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข

น้ำผึ้ง เริ่มทำงานในวงการบันเทิงตั้งแต่อายุ 14 - 15 พออายุ 17 ก็ได้เป็นนางเอกละคร และเพียงแค่เรื่องแรกเท่านั้น ชื่อของน้ำผึ้งก็ขึ้นแท่นนางเอกเบอร์ต้นๆ ของวงการ…ชีวิตเปลี่ยนทันที!

ผมเกิดและเติบโตที่จังหวัดลำปาง พ่อแม่แยกทางกันตอนผมอยู่ ป.1 ในวัยเด็กผมเป็นเพียงเด็กเกเรคนหนึ่งที่มีใจรักการเล่นกีตาร์เท่านั้น รังสรรค์ ปัญญาเรือน ผมเรียนอยู่ที่ลำปางจนถึง ม.5 แล้วย้ายมาอยู่กับน้าที่จังหวัดนครราชสีมา น้าของผมเปิดโรงเรียนสอนดนตรี ผมจึงได้ฝึกเล่นกีตาร์คลาสสิกอย่างจริงจัง โดยน้าคอยสอนคอยชี้แนะให้อย่างใกล้ชิด ผมฝึกซ้อมอย่างหนักจนสุดท้ายก็ฝีมือดีพอจะเป็นครูสอนกีตาร์คลาสสิกให้เด็ก ๆ ในโรงเรียนสอนดนตรีของน้าได้ ช่วงม.ปลาย ผมตั้งวงดนตรีกับเพื่อน เริ่มแกะเพลงไปจนถึงเขียนเพลงเอง แล้ววันหนึ่งผมกลับรู้สึกว่ากีตาร์คลาสสิกไม่ใช่ทางของผม แม้จะรู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่เล่นเพลงใหม่ ๆ ได้ แต่ภายในใจกลับรู้สึกว่า “ทำไมเราเครียดจังวะ ทำไมเราเล่นแล้วไม่มีความสุขเลย” วันหนึ่งผมจึงบอกน้าว่าอยากไปเรียนกีตาร์บลูส์ น้าโมโหมาก เพราะเขาสอนกีตาร์คลาสสิกให้ผมมาตั้งแต่แรก จากนั้นเราก็ทะเลาะกันใหญ่โต จนผมออกจากบ้านน้ามาเช่าบ้านอยู่เอง เพียงเพราะคิดว่า “ไม่ว่าเส้นทางชีวิตข้างหน้าจะลำบากแค่ไหน เราก็ขอเลือกอนาคตและความสุขของตัวเอง” จากวันนั้นชีวิตของผมก็เริ่มจากศูนย์ ผมยังคงต้องเรียนเพื่อให้จบม.6 แต่ผมไม่มีเงินติดตัวเลย จึงต้องรับจ้างทำงานทุกอย่างเพื่อให้มีเงินพอกินพอใช้ ช่วงนั้นตอนกลางคืนผมเล่นกีตาร์ที่ร้านอาหารพอให้มีรายได้เลี้ยงตัวเอง หลังจากเรียนจบม.6 มาได้อย่างทุลักทุเล ผมก็เดินหน้าทำงานอย่างจริงจัง โดยหวังว่าสักวันจะต้องทำงานหาเลี้ยงแม่และยายให้ได้ ผมทำงานทุกอย่างตั้งแต่พนักงานขายรองเท้าในห้างสรรพสินค้า เด็กเสิร์ฟ เด็กจัดโต๊ะ ทำขนมรังผึ้งขาย ทอดลูกชิ้นขาย แล้วแต่โอกาสจะพาไป   แต่งานหนึ่งที่ผมทำมาตลอดและไม่เคยทิ้งเลยคือ การเล่นดนตรี อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังทอดลูกชิ้นขาย “มีน” เพื่อนสนิทของผมซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกวงดนตรี […]

คนส่วนใหญ่เมื่อล้มเหลวมักรู้สึกท้อแท้ สิ้นหวัง ไร้กำลังใจ และละทิ้งความฝันไว้กลางทางแต่ไม่ใช่กัลเขาคนนี้ จอห์น พอล โจนส์ เดอโจเรีย