Dhamma Daily: ปฏิบัติธรรม แต่คนรอบข้างว่าเราแปลกไป ควรมุ่งทำเช่นเดิมไหม

ถาม : ดิฉัน ปฏิบัติธรรม จนเกิดความเบื่อหน่ายในกาม และนิสัยเปลี่ยนไป กินน้อยลง ช็อปปิ้งน้อยลง พูดน้อยลง สำรวมกิริยามากขึ้น แต่ญาติคนรอบข้างกลับมาว่า ดิฉันปฏิบัติธรรมแล้วเพี้ยน ทำตัวแปลก ไม่มีความสุขในชีวิตเหมือนเดิม ดิฉันควรปฏิบัติตัวอย่างไรดีคะ ควรฝืนตัวเองทำอะไรแบบเดิมบ้าง หรือมุ่งหน้าไปทางธรรมต่อไป และจะอธิบายให้คนรอบตัวฟังอย่างไรดี

พระอาจารย์นวลจันทร์ กิตติปัญโญ ขอไขปัญหาข้อนี้ว่า

ตอบ :

เท่าที่ฟังดู คุณโยมก็ปฏิบัติได้ดีอยู่แล้ว เพราะเป็นธรรมชาติของผู้ปฏิบัติธรรมที่จะเป็นเช่นนี้ พูดโดยสรุปคือ ไม่ต้องไปแคร์ชาวโลก เพราะชาวโลกเขานิยมยกย่องในเรื่องบ้าบอคอแตกที่เราอาจทำไม่ลง ทำได้ยากขึ้น เพราะเห็นว่าไม่มีประโยชน์ ไม่ค่อยมีสาระ ถ้าพูดตามภาษาธรรมก็คือ ปฏิบัติตัวแบบนี้ดีแล้ว ไม่ต้องไปสนใจชาวโลก ถ้าเขายังไม่เข้าใจ ก็ไม่ต้องไปอธิบายอะไรมาก

แต่ถ้าอยากเอื้อเฟื้อคนรอบข้าง เราอาจต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน อาจต้องอยู่กับโลกสมมติแบบเป็นละคร แบบเป็นมายาบ้าง มีการหัวเราะ มีชีวิตชีวา สดชื่นแจ่มใส ไปกิน ไปช็อปปิ้งบ้าง เพื่อไม่ให้ญาติทั้งหลายและครอบครัวสบายใจ ไม่ใช่หักดิบไปเลย แบบพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ

โยมเคยปฏิบัติธรรม แต่ญาติยังไม่เข้าใจ เขาอาจรู้สึกว่า ทำไมคนปฏิบัติธรรมเป็นแบบนี้ และอาจรู้สึกไม่ดีกับวงการปฏิบัติธรรมหรือนักปฏิบัติธรรมได้ ฉะนั้นถ้าอยากสงเคราะห์ญาติ ก็ลองใช้วิธีสมดุลแบบ 50-50 โลกไม่ช้ำ ธรรมไม่เสีย หรือโบราณเรียกว่า บัวไม่ช้ำ น้ำไม่ขุ่น เพราะเรายังเป็นคฤหัสถ์ ฆราวาสผู้ครองเรือน เรายังไม่ใช่นักบวช ยังไม่ใช่พระ อาจต้องอยู่ในทางโลกบ้าง เขาชวนไปกินไปช็อปปิ้งก็ไปบ้าง แต่อาจไม่ไปบ่อย ๆ เหมือนเมื่อก่อน แต่ทำตัวเหมือนว่าไม่ผิดปกติ เพื่อช่วยให้ญาติไม่เกิดจิตอกุศล ทำทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิม เพราะใจเราไม่ได้อินกับเรื่องพวกนี้แล้ว

พระอาจารย์ขอยกตัวอย่างของนักปฏิบัติธรรมรุ่นแรกคือ นางวิสาขา เป็นบุคคลขั้นโสดาบัน แต่ยังต้องแต่งเนื้อแต่งตัวออกงานสังคม แต่ใจรู้ดีว่า สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สาระไม่ใช่แก่นสาร ไม่ใช่ที่พึ่งอันเกษม ดังนั้นการที่เรายืนอยู่ในสังคมโลก ก็เพื่อไม่ให้เสียสังคม ให้หลายคนรู้สึกว่า ถึงปฏิบัติธรรมแต่ก็ไม่ได้ขวางโลก ไม่ได้หลุดโลก ไม่ได้ผิดปกติ เมื่อเขามีความรู้สึกที่ดี เห็นเราใช้ชีวิตปกติ สดใสซาบซ่า เขาก็จะเข้ามาถามเองว่าได้ข่าวว่าเธอไปปฏิบัติธรรมมา เราก็จะได้แนะนำเขาได้

แต่ถ้าเราไปที่ไหน คนหัวเราะกัน เรากลับนั่งทอดตามองต่ำ เดินก็เดินช้า ๆ ไปงานราตรีก็ใส่ชุดขาวมีผ้าคลุมไหล่ เวลานั่งก็กำหนดอย่างมีสติสัมปชัญญะ เขาจะกินอะไรก็มองเขา เห็นอย่างนี้ไม่มีใครอยากถามหรอกว่า เราไปปฏิบัติธรรมมาที่ไหนมา

โดยสรุปคือ ให้ถือว่าสงเคราะห์สังคมญาติ ให้บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น โลกไม่ช้ำ ธรรมไม่เสีย แต่เน้นว่าให้ไปตามเขา “บ้าง”เท่านั้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิมแต่ไม่เหมือนเดิม

หากผู้อ่านมีปัญหาหนักใจ ต้องการคำแนะนำแฝงด้วยแนวคิดทางธรรม สามารถส่งคำถามมาได้ที่

นิตยสาร Secret คอลัมน์ Dhamma Daily หรือ dhammadaily2015@gmail.com

ที่มา : คอลัมน์ Dhamma Daily นิตยสาร Secret

Photo by Kevin Bluer on Unsplash

บทความน่าสนใจ

ไขข้อสงสัย ปฏิบัติธรรมสำเร็จ วัดด้วยอะไร?

ทำไมปฏิบัติธรรมแล้วกลายเป็น คนโกรธง่าย เอาซะอย่างนั้น?

สำนักปฏิบัติธรรมเสวตสมบูรณ์ ปล่อยวางทุกข์ไว้ที่ปลายนา

Dhamma Daily: ทำอย่างไร เมื่อพ่อแม่ ไม่เห็นด้วยที่ไปปฏิบัติธรรม

Dhamma Daily : ต้องปฏิบัติธรรมมากแค่ไหน ผลกรรมชั่ว ในอดีตจึงจะตามไม่ทัน

Dhamma Daily : ทำไม ปฏิบัติธรรม แล้วยังเอารัดเอาเปรียบและพูดจาว่าร้ายคนอื่น

ธรรมชาติ สอนธรรม ณ สถานปฏิบัติธรรม วัดทุ่งไผ่