“มด” ตัวนิด แต่ชีวิตไม่น้อย เรื่องราวกฎแห่งกรรม จากผู้อ่าน
เรื่องราวกฎแห่งกรรม มีอยู่ว่า
ถึงแม้ มด จะเป็นเพียงชีวิตเล็กๆ ชีวิตหนึ่ง แต่หากมองในมุมกว้างแล้ว มนุษย์ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ บนโลกใบนี้เช่นกัน
ถ้าย้อนระลึกถึงยุคที่ยังไม่มีใครรู้ว่าอะไรคืออินเทอร์เน็ต แบล็คเบอร์รี่ ไอแพด เพลย์สเตชั่น ฯลฯ หลายคนคงนึกภาพการเล่นสนุกแบบเด็กๆ ที่ยังอิงแอบแนบชิดกับธรรมชาติมากกว่าที่จะเกาะติดกับ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อย่างทุกวันนี้ได้เป็นอย่างดี ฉันและพวกพี่ๆ ก็เช่นกัน
เรามักใช้เวลาว่างเล่นสนุกกับสิ่งรอบตัว ไม่ว่าจะต้นไม้ใบหญ้าและสรรพสัตว์น้อยใหญ่ เราก็เอามาเล่นสนุกได้หมดอย่างไม่รู้เบื่อ พวกพี่ๆ มักนำทีมหากิจกรรมแปลกใหม่ ส่วนน้องเล็กอย่างฉันก็คอยติดสอยห้อยตามเป็นผู้ชมไปแทบทุกที่
แต่ความเยาว์วัยมักมาพร้อมกับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ การเล่นสนุกของพวกเราจึงไม่ได้มีแค่มุมแง่งามของธรรมชาติ แต่ยังมีอีกมุมที่ทำร้ายธรรมชาติโดยไม่รู้ตัวอีกด้วย หนึ่งในนั้นคือ “มดแดง” ที่มักตกเป็นเหยื่อให้พวกพี่ๆ จับมาเป็นของเล่นเสมอ…ในรูปแบบต่างๆ กัน!
พี่เจ มีเกมที่เรียกว่า “มดไฟ” เมื่อไรที่เห็นมดเดินมาเป็นขบวน พี่เจจะเอาธูปจุดไฟแล้วจี้ก้นมดจนไหม้ขาดหายไปครึ่งตัว ในความคิดเด็กๆ ของพี่เจรู้สึกว่าได้เป็นฮีโร่ เพราะมดแดงเป็นมดที่ชอบกัดคน กัดกินข้าวของให้เสียหาย แถมยังไล่ยากไล่เย็นอีกด้วย ยิ่งกำจัดมดร้ายไปได้มากแค่ไหน พี่เจก็ยิ่งสนุกกับความรู้สึกที่ได้เป็นฮีโร่มากเท่านั้น
อีกคนคือ พี่กุล ที่โปรดปรานเกม “ทรายดูด”เวลาที่ฝนตกเสร็จใหม่ๆ มีน้ำชุ่มเจิ่งนองไปทั่ว พี่กุลจะจับมดแดงไปหย่อนใส่ทรายที่เจิ่งนองด้วยน้ำ เพียงวับเดียวทรายก็จะดูดมดหายวับไปกับตาดูเป็นที่น่าอัศจรรย์ พี่กุลรู้สึกเหมือนได้ค้นพบการทดลองทางวิทยาศาสตร์ชิ้นใหม่ แต่ทว่าน่าเสียดายที่ค้นพบกฎแห่งกรรมช้าเกินไป จึงมีมดเป็นร้อยๆ ตัวที่ต้องสังเวยชีวิตไปกับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของพี่ทั้งสอง
คลิกเลข 2 ด้านล่าง เพื่ออ่านหน้าถัดไป
