กตัญญู

รอดตายได้ด้วย…กตัญญู เรื่องเล่านาทีชีวิตของแม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต

รอดตาย ได้ด้วย… กตัญญู เรื่องเล่านาทีชีวิตของแม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต

จากแผ่นดินสีน้ำตาล ที่เต็มไปด้วยรอยแตกระแหง สู่สวนธรรมที่ทุกตารางนิ้วเป็นสีเขียวสด และได้รับการเรียกขานว่า หยดน้ำกลางเมืองหลวงนั้น หนึ่งสิ่งที่เป็นปัจจัยหลัก คือ ความ กตัญญู

ในวันเริ่มต้นปลูกป่าปลูกมือ ต้นไม้ใหญ่เกือบทุกต้นที่เจ้าของ“ปฏิเสธ” ถูกทยอยนำส่งเสถียรธรรมสถาน ที่ที่นอกจากจะไม่ปฏิเสธแล้ว ยังเปิดโอกาสให้ต้นไม้แต่ละต้น มีชีวิตต่อด้วยการดูแลเอาใจใส่ นานวันไป ด้วยแรงกตัญญู…ต้นไม้ที่เคยถูกไม่เอาก็ส่งคืนร่มเงา แตกใบผลิดอกออกผล แก่แผ่นดินผู้ให้โอกาส เช่นเดียวกับข้าพเจ้าที่มี…

การทำงานเพื่อช่วยเหลือมนุษยชาติ…เป็นหลักการ ขอให้โลกนี้มีธรรมเป็นมารดา…เป็นหลักชัย และความกตัญญูต่อพระธรรม…เป็นหลักใจ…ที่ไม่เคยคลอนแคลนหวั่นไหว

ด้วยเพราะพระธรรม…คือผู้ให้ชีวิตใหม่ พระครูภาวนาภิธาน…คือพระอาจารย์ผู้ให้โอกาส

กตัญญู … คำนี้ไม่เคยล้าสมัย… ไม่เคยคลายความศักดิ์สิทธิ์ … แม้กระทั่งถึงวันที่ความตายมาอยู่ตรงปลายจมูก … บารมีของแม่ยังคุ้มหัวลูกเลย

วันนั้นแม่น้ำลพบุรีเจิ่งนอง เด็กบ้านนอกที่มีชีวิตอยู่กับธรรมชาติ น้อยนักที่จะไม่ชมชอบการดำผุดดำว่ายในแม่น้ำลำคลอง ข้าพเจ้า…แม้ในวันนั้นจะยังเป็นเด็กผู้หญิงผมจุก ตัวเล็ก ๆ ว่ายน้ำไม่เป็น แต่เมื่อเห็นพี่สาว และเพื่อน ๆ ว่ายน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน ก็อดที่จะอยากมีส่วนร่วมไม่ได้

เสียงหัวเราะ และภาพการว่ายน้ำไล่จับกันในแม่น้ำ เมื่อบวกกับความซน และความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของตัวเอง จึงกลายเป็นแรงยุชั้นดี ให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งประมาณความสามารถของตัวเองผิด … คิดว่าทำได้ จึงพุ่งตัวออกไป โดยมีเรือที่จอดอยู่ไม่ไกลเป็นจุดหมาย ทว่าการประมาณการนั้นผิดพลาด แรงถีบด้วยกำลังอันน้อยนิด ไม่สามารถพาร่างอันผอมบางพุ่งถึงจุดหมาย ร่างน้อย ๆ จึงร่วงลงสู่สายน้ำ …

แรงแห่งความตกใจซึ่งเป็นกลไกอัตโนมัติ ส่งร่างเล็ก ๆ ขึ้นสู่ผิวน้ำอีกครั้ง … ก่อนจะดำดิ่งลงอีกคราว

และคราวนี้ … รู้ซึ้งแล้วว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ใด จึงมองไปรอบ ๆ ก็เห็นช่วงขาเรียวของพี่สาว และเพื่อน ๆ เคลื่อนไหวอยู่ไม่ไกล แต่สุดปัญญาที่จะเคลื่อนเข้าไปใกล้ ได้แต่พยายามถีบตัวขึ้นเหนือผิวน้ำ หมายจะให้ใครจับสังเกตได้ ทว่าก็ทำได้เพียงนิด แล้วจู่ ๆ ก็คล้ายร่างทั้งร่างจะถูกดูดลงสู่ปล่องใหญ่ ๆ อะไรสักปล่อง

บุคคลต้นเรื่องตะเกียกตะกายหาทางรอด แต่ด้วยความที่อ่อนด้อยประสบการณ์และทักษะ ร่างของเด็กหญิงอายุราว 4 ขวบจึงค่อย ๆ ดิ่งลง ๆ ปากที่พยายามร้องขอความช่วยเหลือ กลับถูกเติมเต็มด้วยน้ำคลอง ทำให้ส่งเสียงใด ๆ ไม่ได้ เพียงไม่กี่วินาทีผ่าน ก็เข้าใจได้ดีถึงอาการหายใจไม่ออกว่าเป็นอย่างไร ดิ้นรนอยู่ไม่นาน ก็กลับรู้สึกเบาคล้ายกำลังล่องลอย ทุกอย่างรอบตัวเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า คำว่าความตายดังขึ้นในความคิด…

ทว่าภาพวันที่แม่ล้มป่วย ภาพที่ตนเองมิได้เฝ้าดูแลแม่ ภาพวันที่แม่ตัดพ้อด้วยความน้อยใจ ได้ผุดพรายขึ้นในมโนสำนึก ความรู้สึกผิดฉายวาบ…ในวินาทีที่ความเป็นความตายอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมเด็กหญิงได้ให้สัญญากับตัวเองว่า…หากชีวิตนี้มีโอกาสอีกสักครั้ง ลูกจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด และจะไม่มีวันทำให้แม่เสียใจ…

ทันใดนั้น…ความคิดหนึ่งก็ฉายชัดขึ้นพร้อมกับใบหน้าของแม่

“ลูกจะตายได้อย่างไร เพราะลูกยังไม่ได้กตัญญูต่อแม่ ลูกยังไม่ได้ทดแทนพระคุณของแม่เลย”

จากแรงดูดที่เพียรดึงตัวเด็กน้อยลงสู่อ้อมกอดแห่งสายน้ำกลับกลายเป็นแรงผลักมหาศาลให้ชีวิตน้อย ๆ ส่งตัวขึ้นสู่ผิวน้ำอีกครั้ง…จนเป็นที่สังเกตและได้รับความช่วยเหลือในที่สุด

ในวันนั้นข้าพเจ้าไม่อาจล่วงรู้ว่าแรงผลักอันมหาศาลนั้นคืออะไร แต่ในวันนี้…วันที่ผ่านเรื่องราวหลากหลาย ผ่านประสบการณ์และงานมากมาย ข้าพเจ้าตระหนักรู้แล้วอย่างแจ้งแก่ใจว่า มันคือ…ความกตัญญู ชีวิตของข้าพเจ้าจึงรอดได้ และกตัญญูก็มิได้เพียงทำให้ใครคนหนึ่งรอดได้ แต่ทุกคนที่มีกตัญญูเป็นหลักใจ ย่อมนำพาให้ชีวิตแห่งตนรอดได้

ถ้าทุกคนผู้ร่วมสังคมมีกตัญญูในการนำนาวาแห่งชีวิต สังคมและโลกก็ย่อมจะรอดตามไปด้วย ดังเช่นที่ท่านเจ้าคุณอาจารย์พุทธทาสภิกขุได้เคยกล่าวไว้ว่า

โลกรอดได้เพราะกตัญญู”

 

เขียนโดย แม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต เคยตีพิมพ์ในนิตยสาร Secret คอลัมน์ My Secret 

ภาพ  pxhere

Secret Magazine (Thailand)


บทความน่าสนใจ

ปลาตัวใหญ่กับอานิสงส์ของความกตัญญู

© COPYRIGHT 2024 Amarin Corporations Public Company Limited.